Met de bus is altijd een beetje reizen

Ik besluit in Vientiane de bus te nemen naar Pakse. Er zijn heel wat speciale toeristenbusaanbiedingen, slaapbussen etc. Maar ik opteer voor de lokale bus. Ik kan een zeer goeie prijs bedingen met een tuk-tuk rijder en ga voor 35000 kip naar het zuidelijk busstation. Er vertrekt om 11 uur een bus het is twee voor elf dus koop ik een ticket, drop m’n rugzak in het bagageruim en spring op de bus. Ik blijk de enige toerist te zijn. Achteraan is er op de voorlaatste rij plaats vrij, net voor een deur naar buiten die overigens niet gebruikt wordt waardoor ik extra beenruimte heb wat best comfortabel is. Er is zelfs een metalen buizenstel als trapleuning voorzien en airco! We zijn nog geen drie minuten weg en stoppen al. Broodjes-, kauwgom-, boeken- en fruitverkopers... iedereen loopt 2 à 3 keer tot einde van de bus om zijn of haar koopwaar te slijten. Een half uur later met een heleboel extra mensen en bagage rijden we verder. Het is een beetje onwennig, niemand spreekt engels. Op de achterbank doet een gast verwoede pogingen me iets uit te leggen maar ik kan slechts glimlachen en schouderophalend zeggen: “I don’t understand Lao”. De kerel laat het niet aan z’n hart komen en doet goed z’n best om iets uit te leggen. Uiteindelijk komen we tot de slotsom dat we beide naar Pakse gaan. Na een tijdje komt er een meisje naast me zitten. Ze spreekt een beetje engels. Joepie! De conversatie is hilarisch. En je hebt ook tussen enkele zinntjes door tien minuten om bij jezelf te overleggen wat je nu net hebt gezegd. Het gaat als volgt: na de gebruikelijke: “Where are you from etc...” "Do you have a wife?" En dan wordt er een yes of no antwoord verwacht, geen ingewikkelde gedachtengang. Ik antwoord yes en overleg met mezelf wat ik mogelijks gecommuniceerd heb.
Bij ons in België zou dit betekenen dat ik impliciet zeg lesbisch en getrouwd te zijn. Maar ik neem aan dat dit hier niet het geval is. Ik vraag me af of ze misschien denkt dat ik een man ben aangezien ik een lange broek en een hemd met lange mouwen draag. Dat het een hemd met vrouwensluiting is, is wellicht hier een onbenullig detail. Het is dan ook vijf dagen geleden dat ik nog een spiegel heb gezien. Ik had wel een kamer met douche & warm water en westerse wc pot- waar je trouwens wegens plaatsgebrek niet op kon zitten- maar geen spiegel. Zou ik ondertussen een baard hebben? Misschien vroeg ze gewoon ben je een vrouw? En dan was yes het correcte antwoord. Ervoor had ze al gevraagd of ik kinderen had waarop ik eenduidig no kon antwoorden. Na tien minuten mogelijkheden te hebben overwogen vraag ik haar:”Do you have kids?” Waarop ze volmondig yes antwoordt. Geïnteresseerd zeg ik:” Oh and is it a girl or a boy?” Waarop ze me serieus aankijkt en zegt:”Ok ;-)”. Het “Monthy Python” - of “In de gloria”- gehalte van de gesprekken neemt alsmaar toe en ik besluit dan ook maar te zwijgen alvorens de slappe lach te krijgen. Voor langere of kortere tijd zijn er (on)verklaarbare stops. Niemand spreekt engels dus ik waag me niet te ver van de bus. Als rond 15:00 de lunchstop genomen wordt neem ik slechts een portie sticky rice. Zij hebben allemaal vis of vlees en smullen naar hartelust. M’n buurvrouw biedt me enkele maal een stukje vlees aan wat ik vriendelijk lachend weiger. Ik wil geen darmproblemen onderweg... Ik weet nog steeds niet hoe laat ik op m’n bestemming zal zijn... Bij de volgende stop neemt m’n buurvrouw haar tas en zegt:” Bye bye, see you later!” Waarna ik ze niet meer weerzie. Even voor het donker stappen er een Zwitser en zijn vriendin op. Ze zitten vooraan in de bus. Om middernacht komen we eindelijk aan in Pakse. Het busstation is uitgestorven. Er is geen kat te zien. Geen tuk-tuk, niks. M’n buurman van de achterbank legt in gebarentaal uit dat de bus morgen om 5 uur verder gaat. En wat nu? Simpel, slapen op de bus. Voor het handvol mensen is dat niet zo erg, die passen immers met hun lijf op twee zitjes... Ik blaas m’n kussentje van Air Berlin op en leg dat ter camoeflage van de armleuning in m’n rug. Verder zet ik m’n koptelefoontje op met Norah Jones. Come away with me.... ik hoor de cd 2 keer maar slaap best lekker. De volgende ochtend is de ticketbalie nog niet open. Ik zie ook nergens m’n volgende bestemming in ons schrift. Nu naar het dorpje gaan en morgen of overmorgen terug naar hier daar voel ik niet veel voor. Ik wil direct verder reizen naar het Zuiden, naar de 4000 Islands. Dhong Khong is het grootste eiland. Ja wijst de busbegeleider op de bus waarop ik geslapen heb. Dat is de goede bus. Wel makkelijk is dat ik m’n bagage niet moet verslepen maar ik ben niet zeker. Gisteren de bus naar Pakse en vandaag naar Dhong Khong? Ik sta buiten een beetje de benen te strekken waardoor een tuk-tuk rijder denkt een vroege toerist/klant te hebben. Ik zeg dat ik naar Dhong Khong wil waarop hij spontaan naar m’n bus wijst. Gerustgesteld neem ik plaats. M’n vriend ligt nog op de achterbank te pitten. We vertrekken. Slechts een tiental mensen zijn overgebleven en hebben ook overnacht op de bus. Weer komen de nodige verkopers hun etenswaren slijten. Ik heb nog een baguette met jam die ik daags voordien had gekocht en het smaakt. M’n vriend probeert weer een praatje te maken. Hij koopt een bussel witte rapen voor ontbijt? Ik draai me om en vraag waarvoor het dient. Hij toont me dat je ze pellen kan als een banaan, je trekt aan het wortelsteeltje en krijgt dan een sappige witte vrucht. Ik krijg een behoorlijk grote knol en eet het beleefd helemaal op. Onmiddellijk vult hij een plastic zakje met nog enkele exemplaren voor onderweg. Ik bedank vriendelijk. Heb geen idee wat het juist is en wil m’n buik niet ontregelen. Hij lijkt niet beledigd. Dan vindt hij een muntstuk op de grond. Ik heb geen idee waar vandaan, denk Vietnam. In Laos en Cambodja kent men geen kleingeld dus hij kijkt ernaar alsof het een schat is. Ik haal m’n portemonnee boven en toon hem een 1€ muntstuk. Ik wil het hem geven maar als hij hoort dat het 10000 Kip waard is geeft hij het terug. Ik kijk geregeld in m’n Lonely Planet om te zien waar we zouden kunnen zijn. Toon hem op de kaart waar ik naar toe wil. En dan realiseer ik me dat hij waarschijnlijk ons schrift niet kent als hij überhaupt al lezen en schrijven kan... Ik vraag hem of hij het boek graag inkijken wil. Het zijn vooral de foto’s die hem boeien. Af en toe herkent hij iets en ratelt er maar op los. Ik lees het onderschrift bij de foto en dan knikt hij goedkeurend en brabbelt verder. Na een tijdje stopt de bus weer langs de kant van de weg. Ik ga na een kwartier een kijkje nemen en de busbegeleider heeft m’n rugzak naast de bus gelegd en gebaart dat ik er af moet. Ik stap op om m’n spullen bij elkaar te zoeken. En denk van dat kan toch niet er is hier geen water als een “echte” lokale bus halt houdt achter de onze. Ik ga als enige op hun bus en een tiental mensen nemen plaats op de mijne. De kerel van de achterbank komt me persoonlijk uitzwaaien, met een smile van hier tot in Tokio, wel grappig. Ik vraag me af wat die thuis vertellen gaat... We rijden en zetten een oude man af aan een weggetje waar z’n kleinkinderen hem blijkbaar opwachten. Dit is een “echte lokale bus”: de stoelen rammelen en hebben niet allemaal een zitvlak en vooraan in het midden van de bus hangt een oude tv waaruit luid karaoke muziek schalt. De deuren blijven tijdens het rijden geopend en het stof waait door de raampjes naar binnen. Ik vraag me af hoelang ik onderweg zal zijn als we na een kwartiertje stoppen aan de waterkant. De meeste mensen stappen uit. Ik dus ook. We moeten wachten op de “overzetboot”, een soort varend platform waar de bus juist op past. Ik vraag me af of je moet instappen of niet als ik zie dat de meeste mensen instappen. Ik aap maar na en neem weer plaats.
Op het eiland word ik op de toeristenplek gedropt en kan m’n zoektocht naar een slaapplek beginnen. Ik ben voor de “normale” lading toeristen en heb keus genoeg. De luxe bus zou 300000 kip hebben gekost en sta er nu voor 170000 kip, de onzekerheid en het avontuur zijn gratis.

Phonsevan: Plain of Jars fotofilmpje

De link naar m'n fotofilmpje van de vlakte der kruiken in Laos:

Movies

Phonsavan: het land der kruiken en munitie

Een virus legt m’n computer lam en ik scratch hem. Een hele dag ben ik in de weer om alles terug in orde te brengen. Als ik de volgende dag goed aan m’n blog wil werken blijkt er overdag tot zonsondergang geen elektriciteit te zijn. De stroompanne resulteert in een internetloze avond. Aan het ontbijtstalletje trof ik een Lao die beweerde dat het twee dagen duren gaat... Het ergert me dat de guest house eigenaar doet of er niets aan de hand is. Ik besluit dan ook op te stappen en oostwaarts naar Phonsavan te trekken. Op de bus ontmoet ik twee andere meisjes waarmee ik ginder optrek. We reizen alle drie alleen en het klikt wel. Later deel ik met de Australische Naomi m’n kamer. De bus vertrekt om 8:30 en de verwachtte aankomsttijd is 17:00. De tocht is mooi maar je kan maar best niet te snel reisziek zijn. Haarspeldbochten volgen elkaar continu op. De Lao kunnen er niet goed tegen en worden meestal ziek. Het is de eerste keer dat ik met de bus veel vroeger dan verwacht aankom op m’n bestemming. Omstreeks 15:30 zijn we er al! Samen met de twee andere meisjes kunnen we kunnen gratis meerijden naar het centrum en beginnen aan de zoektocht van een slaapplek. In het minibusje ontmoeten we gasten die net een dag uitstap naar de vlakte der kruiken hebben gemaakt. We vragen ze uit. Phonsavan is juist één hoofdstraat en er is geen bal te doen. Ik ga met m’n kamergenote een biertje drinken en later spreken we af met de Duitse Suzanne. Samen gaan we bij de Indiër eten. We ontmoeten iemand die z’n dag uitstap de ochtend zelf regelde en daardoor een fikse korting kreeg. Wat gaan we doen? Op voorhand boeken of het zekere voor het onzekere nemen. Suzanne is een goede onderhandelaar. We mogen mee, lunch inclusief voor 120000 kip maar mogen er niks van aan de anderen zeggen. De jongens hadden 20$ betaald of 170000 kip! Om 20:30 liggen we al onder zeil. De volgende ochtend zijn we blij dat we bij het reisbureau hebben afgesproken. We kunnen als eerste opstappen en een goeie zitplaats bemachtigen. Het busje is overboekt. Er zijn 11 passagiers en de gids, maar liefst acht verschillende nationaliteiten. De Lao gids is een mager manneke en vraagt gewoon nog een beetje op te schuiven zodat men gevieren op drie zetelplekken zit... Probleem opgelost! We hebben ons ingeschreven om 3 sites met kruiken te bezoeken, een lunch te nuttigen en langs te gaan bij een Lao whisky distillerie. Eerst stoppen we in het kantoor van het bureau van toerisme. De voortuin ligt vol munitie. Een ouder Australisch echtpaar heeft de dag tevoren een film gezien en meneer weet een heleboel te vertellen over al dat wapentuig alsook de gids. We rijden naar de eerste site, tevens de grootste. Alvorens de site te betreden word je geconfronteerd met het feit dat er nog vele Amerikaanse bommen liggen. De veilige zone is afgebakend tussen twee stenen. De rode helft valt niet te betreden, de witte kant is gescreend en bomvrij gemaakt. Er is hoop en al niet meer dan een meterbreed pad gevrijwaard van springtuigen. Iedereen loopt keurig tussen lijntjes van de rood-witte markering. De origine van de kruiken is onduidelijk. Er is een legende dat ze gemaakt zijn van een pasta van gemalen steen, suikerriet en buffelhuid. Gegoten in een vorm werden ze in een plaatselijke grot gebakken waar in het plafond een soort schoorsteen te zien is. Echter een blinde kan zien dat de binnenkant uitgehouwen is. Merkwaardig is dat de kruiken uit kalksteen zijn vervaardigd, een steensoort die ter plekke niet voorkomt. Volgens een legende werden de kruiken gebruikt om laolao, de plaatselijke rijst whisky in op te slaan. Meer waarschijnlijk is dat het urnen zijn waarin men begraven werd. Soms vind je ook een deksel. Er werden ook beenderen in teruggevonden en kleinere kruiken erom heen begraven. De supervazen liggen her en der verspreid op een heuvel. Er zijn hele grote loodzware exemplaren bij. Sommigen staan rechtop, anderen liggen plat. Is dit zo gewild? Wie zal het zeggen.... Nu nog is het in Azië een gebruik om de mensen te begraven op een hoger gelegen plek buiten het dorp. Het is en zal een mysterie blijven. Een gebruik van een bevolkingsgroep waarvan de overlevering het niet heeft gehaald. De aanblik is indrukwekkend alsook de enorme kraters, ontstaan door de Amerikaanse bombardementen. Laos is van 1964 tot 1973 zwaar gebombardeerd door de US. Een feit is dat er nog meerdere sites zijn maar dat deze omwille van onontploft oorlogstuig maar mondjesmaat vrijgegeven kunnen worden om door toeristen bezocht te worden. Later op de avond bezoeken we de filmvoorstelling. De verschrikkingen en gevolgen van niet ontplofte bommen zijn hallucinant. Alleen hebben de Amerikanen nooit echt officieel oorlog gevoerd in Laos. De vele bombardementen staan dan ook geboekstaafd als de “secret war”. Naar het zuiden toe is de grensstreek met Cambodja een voor de hand liggende verklaring. In het noordoosten is het omwille van het communistische regime. Laos was een van de ‘domino-landen’ die van de US niet in communistische handen mocht komen. 30% van die bommen is niet ontploft, zodat er in het gebied nog steeds veel onontploft materiaal ligt (UXOs). De film laat een diepe indruk na. Men moet centimeter voor centimeter met een metaaldetector onderzoeken of er metaal aanwezig is en dan de grond afschrapen om te controleren om welk mogelijk springtuig het gaat. Ondanks de hulpprogramma’s zal het nog zeker 400 jaar duren eer de bevuilde omgeving is ontruimd. Grootscheepse campagnes en trainingen moeten voorkomen dat men nonchalant met het wapentuig omgaat. Negen keer op tien lukt het de lokale bevolking om de bom te openen en de springstof te recupereren. Hiermee kan men rotsblokken opblazen op de velden. Naast de springstof is ook het metaal gegeerd. Ik eet bijvoorbeeld met lepels gesmolten uit metaal van voormalige bommen. De recyclage creativiteit van de Laotianen is opmerkelijk. Zo zie ik een bbq uit racketomhulsel. Sommige huizen staan letterlijk op de lege bombehuizing. Of oud bommateriaal is verwerkt in tuinafrastering, olielampjes, bestek, bloempotten...

Mahout cursus & Tad Sae waterval foto's

Men heeft er even op moeten wachten:
het bewijs voor de ongelovige Thomassen!

Dit is de link naar m'n picasa webalbum:

Mahoutcourse & Tad Sae Waterfall

Mahout of olifantendrijver cursus

Na veel rondslenteren in het charmante stadje Luang Prabang is het hoog tijd om iets actiefs te doen. Er is een groot aanbod van trekkings en daguitstappen. Eén trekt m’n bijzondere aandacht:”Mahout” of olifantendrijver cursus:”2 days one night!” afficheert het reclamepaneel. Het is 90 dollar, best prijzig maar ik besluit het toch te doen. Om 9:30 word ik opgehaald aan m’n guest house. Bij het reisagentschap pikken we twee mensen op. Ze blijken van Tsjechië te zijn, moeder en zoon. Eerst droppen we onze spullen in onze luxueuze bungalow met twee tweepersoonsbedden. Dan varen we terug naar de overkant om een ritje op de olifant te maken. Het begint in een houten stoeltje wat ik best comfortabel vind. Maar daar ik alleen ben kan ik ook pal in het midden plaats nemen. De koppels vertellen achteraf dat in het stoeltje het veel enger was dan tussen de oren van de olifant. Na een tijdje in de jungle gestapt te hebben vraagt de mahout of ik naar voor wil komen. Ik kruip tussen de olifant z’n oren en moet zeggen het is best aangenaam. M’n benen liggen op de olifant z’n kop en verder raak je er ook je handen kwijt om op te steunen. Z’n kop zit vol stugge zwarte haren.‘t Lijkt wel een dunbezaaid stekelvarkentje met haarproblemen. Deze spieren gebruik ik niet veel en dat voel ik, dus na een tijdje laat ik m’n benen bungelen naast z’n kop. Terug in het olifantenkamp stappen we af op een speciaal daarvoor gemaakt platform. Tijdens de lunch ontmoeten we nog een ander koppel. Die zijn op eigen kracht met hun motorfiets gekomen. Ze hebben hun hebben en houden verkocht, hun job opgezegd, zijn al vier maand onderweg en zijn van plan er nog een jaartje bij te doen. Hun motorfiets hebben ze tien dagen tevoren in het noorden van Vietnam gekocht. Een Minsk als ik het goed onthouden heb. Ze reizen samen met hun twee rugzakken van 20 kg. aan een gemiddelde van 35 km/u. De maximumsnelheid in ideale weg omstandigheden is 50 km/u. Het blijken toffe mensen. Zij (Mathilde) is een Française die opgegroeid is in Spanje en hij (Veri) is een Spanjaard. Samen hebben ze vier jaar in de States gewoond. Sinds ze vertrokken heeft hij z’n haar nog niet geknipt en evenmin z’n baard. De olifantendrijvers noemen hem dan ook spontaan Ho Chi Min. Na de lunch krijgen we les in olifantencommando’s. Rechtdoor , linksaf, liggen.... Hoe goed je de begrippen ook beheerst, het is een illusie dat je die dikhuid wat te vertellen hebt. Jij zegt krachtig PAI, PAI wat rechtdoor beduidt en merkt dan in je achteroog dat de drijver kleine voetbewegingen doet waarna je inderdaad rechtdoor gaat. Na een ritje door de jungle ga je naar de overkant en mag je de olifant baden. De mijne spettert lekker water in het rond maar m’n mahout wil blijkbaar niet nat worden en brult als een gek. Ik heb niet de indruk dat de olifant zich er veel van aantrekt. Zo’n olifant kan honderd jaar worden. Mahout word je van vader op zoon. Hoe zit het met de vrouwen, vragen we direct met onze vrouwvriendelijke ingesteldheid. Neen, die hebben niet genoeg kracht zo verzekert de gids ons. Overtuigd dat hun mannelijke ego de tientonner zal stoppen...Wij vrouwen wisselen een blik van verstandhouding en laten hem maar in de waan. Dan gaan we met een bootje naar de graftombe van Henri Mahout, (1829-1861) een Franse ontdekkingsreiziger die daar gestorven is. Hij heeft de tempels van Angkor in Cambodja ontdekt. En dan als de zon bijna onder is en quasi geen warmte meer geeft gaan we tubing doen. Helena, de Tsjechische vraagt wat ik denk dat het is. Ik zeg in een tractorband het water op. Ah, haar zoon dacht snorkelen... Ja, je ademt toch door een tube (een buis),vandaar zijn zienswijze... We dobberen 40 minuten op de Nam Kham River, een zijrivier van de Mekong en kunnen nog net aangenaam douchen zonder warm water. De badkamer is letterlijk “shower and toilet outside”. Om 18 uur gaan we eten. Tegen 20 uur trekken de meesten naar hun bungalow. Ik blijf nog een uurtje met Helena kletsen die virologe is en in Afrika vrijwilligerswerk heeft gedaan. De volgende ochtend staan we om 6:45 paraat om onze olifant te begroeten. We maken een ritje op hem en mogen hem vervolgens nog eens baden. Ik bedank. Helena heeft haar mahoutuniform gedroogd door het ‘s nachts aan te trekken wanneer ze gaan slapen is. Een trucje dat ik van trekkings ken maar geen haar op m’n hoofd heeft eraan gedacht dit te doen. M’n uniformbroek hangt dan ook kletsnat op het balkon. En ‘s ochtends heb ik gewoon m’n eigen droge lange trekkingbroek aangetrokken waarin ik om kwart na zeven niet van plan ben te gaan pootje baden met m’n olifant. Veel te koud! Er hangt mist van de dauw en op de bungalow vallen druppels naar beneden waardoor het precies regent. Na zoveel moeite te hebben gedaan haar kleren te drogen gaat Helena dan ook daadwerkelijk het water in met haar olifant, alsook haar zoon. Deze rit is minder aangenaam daar m’n olifant z’n kop veel lager is omdat ze continu met haar slurf op zoek is naar wat lekkers. Na het baden is het onze beurt om lekker te ontbijten. Voor de rest van de dagactiviteiten heeft iedereen kajakken gekozen op Helena na. En dan zegt de gids doodleuk dat er een praktisch probleem is. Vier personen schreven zich in om te gaan kajakken en één iemand wil gaan wandelen maar ik kan me niet in stukken delen dus gaan we allen wandelen, naar de waterval én kajakken. Ik had bij m’n inschrijving begrepen dat we in het naar huis rijden langs de waterval passeerden en het logisch was daar halt te houden. Soit. Tot nu toe heb ik bewust vermeden om een trekking naar een dorpje te doen, daar het me onaangenaam leek, alsof men naar de mensen gapen gaat als in een zoo. Achteraf gezien is het echter een fijne dag. De wandeling in de jungle is mooi maar 't is best heet. Aangekomen in het Khmu dorp ben ik niet gaan rondgapen maar direct met Veri en Mathilde naar de lunchplek gegaan. Na onze sticky rice te hebben genuttigd, wandelen we naar de Tad Sae waterval. Een geheel van kleine versteende hoogteverschillen tussen bomen die best glibberig zijn maar waarop je, na je eerste onwennigheid te hebben overwonnen, voorzichtig stappen kan. Als je dan een goeie plek gevonden hebt kan je naar beneden springen als je durft. Ik vind een plek waar ik zelfs niet kan staan en naar hartelust kruip-klimmen we naar boven en springen naar beneden. Achteraf wil de gids weten waarom we persé daar gaan spelen zijn aangezien het de plek is waar de olifanten baden... Dat had hij misschien op voorhand kunnen zeggen?! Na een klein uurtje moeten we opstappen om te gaan kajakken. Ik deel samen met de gids een boot en mag niet achteraan zitten. Klant is koning, kent men in Laos niet. Volgens de gids beschik ik niet over de nodige ervaring. Beledigd zeg ik dat ik onder andere al Canada kajakte op de Pacifische Oceaan en in Alaska. Achteraf snap ik waarom hij absoluut achteraan wenste te zitten . Ten eerste kan hij sturen en heeft zo de touwtjes in handen. Ten tweede heeft hij zo de meeste kans droog te blijven. Samen kajakken is voor koppels een goede relatietest. Ik denk dat het net zoiets is als een Ikea kast monteren. Telkens ik eens goed gas geef, corrigeert de gids al abrupt remmend de route. Zal ik mijn nikkel maar afdraaien! Het stoort me. Vooral het pedante, deze rivier ken ik beter dan jij, dus is het evident dat ik stuur. Ik besluit het niet aan m’n hart te laten komen en leg dan ook geregeld ongegeneerd de peddel even terzijde. Na een tijdje is hij toch nieuwschierig naar m’n kajakervaring. Hoe is het in om in Canada te kajakken? En als ik uitleg dat je in Alaska ook soortgelijke rivieren hebt maar geregeld gletsjers tegenkomt en azuurblauwe ijsschotsen, wordt het even stil achter me. Brrrr, veel te koud!!! Het is fijn om het leven aan de waterkant te observeren. Vissers komen met hun kleine platte bootjes aan om hun netten uit te werpen. Aan de oever staan vrouwen en kinderen zichzelf of hun kledij te wassen. Buffels komen er drinken. Dankzij de gids zie ik er één net met z’n kop boven water staan. Als hij er me niet op gewezen had, zou het me compleet ontgaan zijn. Iemand dacht dat het een stuk hout was... Ik vraag waarom er hekjes zijn gebouwd aan de moestuinen. Dat is om de buffels buiten te houden die goeie zwemmers zijn. Mensen brengen in bootjes keien, die ze uit de rivier halen, naar de waterkant en laden deze in grote vrachtwagens. Ze zijn bestemd voor de bouwsector. Ik merk op dat er, in de aan de waterkant overhangende bomen, plastiek zakjes en afval hangt. Tot daar stijgt het waterpeil dus in het regenseizoen. Indrukwekkend. Je kan het je bijna niet voorstellen. De moestuintjes zijn dan onbestaand. “Kan men dan vissen?” vraag ik geïnteresseerd. “Natuurlijk niet.” lacht de gids uiterst geamuseerd met deze in zijn ogen domme opmerking. Na een uurtje kajakken bereiken we de bungalowplek. Helena en haar zoon worden een beetje nerveus want ze moeten om 17:30 de nachtbus nemen. Volgens de gids geen probleem. We rijden in de minibus terug naar Luang Prabang. Ik vraag me af of het gelukt is, daar we ze om 17:20 pas afgezet hebben aan hun opstapplek... ‘s Avonds spreek ik met Mathilde en Veri af om samen te gaan eten. We wisselen foto’s uit. Ik neem m’n verzameling films mee en ze zetten voor zover ze plaats hebben op hun harddisk, het eerste seizoen van Prisonbreak.

P.S. Een goeie week later, loop ik Mathilde en Veri tegen het lijf in Vientiane. Ze zijn verslaafd aan hun nieuwe serie en hebben de avond voordien hun laatst beschikbare aflevering gezien. “Dat doen we niet meer!”meent Veri. “Ik geloof er niks van” zegt Mathilde.”“ Indien we Francine treffen, slaan we beslist de volgende afleveringen op.” Zo gezegd, zo gedaan. Ik krijg van hen een programma om van je foto’s panoramafoto’s te maken en we installeren Picasa op m’n computer.

Traject slowboat foto's

Dit is de link naar m'n picasa webalbum:

Slowboat to Luang Prabang

Chiang Khong: reizen met de VIP bus en per bootje Laos in

(foto's : in dit bootje steek je de grens over van Thailand naar Laos (onhandig met grote- en kleine rugzak), het rood/gele tentje is waar je je ticketje koopt)

Ik besluit het guest house iets te laten verdienen aan m’n busreis en boek via hen een ticket noordwaarts naar Chiang Khong (400 Bath). De volgende middag komen ze me met een luxe auto ophalen om aan het busstation te worden afgezet. Tussen 12:00 en 12:30 staat er handgeschreven op het ticket. Om 12:40 stopt er een minibusje. Nadat de begeleider m’n grote rugzak ziet ontstaat er een probleem. Er is blijkbaar niet genoeg plaats in de bus. Ik mag met m’n dagrugzak mee en m’n rugzak komt morgen na... Ik bedank vriendelijk. Zeg gedecideerd dat we samen reizen. De oplossing ligt voor de hand. Tomorrow... Om 7:30 word ik wederom opgehaald en ik mag met de VIP bus voor dezelfde prijs... Keurig op tijd komt een pick up me ophalen en we stoppen nog bij een hotel om een koppel Amerikanen op te laden, Lorry en Peter. Ze hebben niet zo’n warme kledij aan en bevriezen door de airco in de bus. De steward denkt er goed aan te doen deze laatste nog wat op te drijven, terwijl ik ook al een fleece dekentje heb bovengehaald. Tijdens de vlucht naar BKK kreeg iedereen het klassieke luchtvaartpakketje met opblaasbaar kussen en fleece dekentje. Ik heb het niet gebruikt maar meegenomen en er al veel plezier aan beleefd. Je kan het rustig laten liggen op je zitplaats en moet je geen zorgen maken dat je "zijden sjaal" in dit geval beter "petflessendeken" gepikt wordt. We vertekken om 8:30 en ik krijg een regulier bus ticket waarop de prijs: 290 Bath staat. Het traject duurt 6u30 en er zijn verschillende pitstops ingelast. De begeleider kent weinig engels en als je iets vraagt antwoord hij steevast: 10 minutes. Ik probeer voorzichtig met:"When is the next stop?" "Yes ten minutes, smile" Neem het zekere voor onzekere en ga maar naar het toilet. Telkens de bus een stop maakt ga ik naar buiten om de benen te strekken. Zo ook iemand die steevast een sigaret opsteekt. Na de vierde stop besluit ik een praatje te maken. Vanwaar ben je? Heb je al iets geboekt in Chiang Khong? Etc. Het blijkt een Italiaan te zijn. Wanneer we uitstappen vraagt hij om de tuk tuk te delen en samen een guesthouse te zoeken. Het adresje uit z’n boek blijkt niet meer te bestaan. Aan de overkant heeft men een kamer voor 300 Bath met douche/wc in de kamer. Ik vraag naar shared shower en krijg 240 Bath als prijs. We besluiten verder te kijken. Uiteindelijk vinden we een single room voor 200 Bath mét douche & wc. We eten een sandwich en gaan op zoek naar de overzetplek van de boot. Het immigratiekantoor zien we maar dat onbenullig tentje met krijtbord langs de oever: Boat 30 Bath, Bag 10 Bath zou ons ontgaan zijn als we het niet gevraagd hadden. Open vanaf 08:00 . Chiang Khong is een gat waar niks te doen is. Ik heb weliswaar een mooie kamer aan de Mekong maar mis de sfeer van het Tawan guest house. Behalve Alfredo en ik slaapt er geen falang (buitenlander)... ‘s Namiddags heb je een prachtig uitzicht op de Mekong en zie je Laos aan de overkant. ‘s Avonds is het hotel niet aantrekkelijk aangezien je van de hoofdstraat een zijstraatje in moet. Er is echt geen bal te doen en ik besluit te gaan internetten. Bij het inchecken had ik gevraagd: internet? Yes,yes... M’n laptopje onder de arm vraag ik naar het internet en de man die geen engels kan wijst verderop. Uiteindelijk brengt hij me de straat uit, aan de overkant daar waar we eerst naar kamers hebben gekeken. Het blijkt van dezelfde eigenares te zijn... Ik trek een kabel uit één van de workstations want van wireless hebben ze nog niet gehoord. Om zeven ben ik paraat om te gaan ontbijten. We gaan naar de Mexicaan met zelfgebakken meergranenbrood en laten een schoofzak maken voor op de boot. Het is aandoenlijk hoe de man met hart en ziel z’n koopwaar en filosofie erachter aanprijsd. De zelfgeroosterde koffie is de beste die ik tot nu toe heb geproefd. Ik neem een tweede kopje. De rugzakken in de tuk tuk, een stempel in ons paspoort en we kunnen met het bootje naar de overkant. Ongewild belanden we in een Nederlandse groep van Baobab en gaan gratis naar de overkant :-). Daar vullen we papieren in en kopen een visa on arrival. Voor mij 5€ duurder voor Alfredo 5€ goedkoper dan verwacht. We springen mee in een tuk tuk naar de vertrekhaven van de slowboat. Een onopvallend gebouw blijkt het verkooplokaal der tickets te zijn. We kopen voor 950 Bath een ticket. Zonder tussenpersoon aan bodemprijs. We leren bij. En dan is het wachten geblazen.

Chiang Mai: bloemetjes buiten!

"Ce soir nous allons dans un bar à putes" zei Alex. En de Duitse Kate wou graag een ladyboy zien... De Thaise Chiang was ook van de partij. Aangezien in het begin niemand zijn naam onthouden kon doopten we hem Allan, naar z'n kamernaam. Tot iemand het verband zag tussen z'n naam en de Thaise pils... plots was het Tschiang tout court. Het feestje startte op het terras van het Tawan guest house, tot er geen bier meer was in de frigo. In plaats van naar onze bar te gaan gingen we langs bij een vriendin van Chiang in "The What" bar. Daar kwamen de Franse meisjes waarmee ze op trekking waren geweest ons vergezellen. Vervolgens zakten we af naar de "Number One". De sfeer was opperbest. De Japanner sprak moeizaam engels maar had de avond van z'n leven. Zeer uitzonderlijk was ook May, het meisje dat werkzaam was in het guesthouse, mee op stap. Uitgelaten als kleine kinderen gingen we al zingend huiswaarts: "Ladyboy,ladyboy where are you?" Ik voelde me terug in m'n studententijd. En uit de mond van Alex klonk het meer als ladieboj, ladieboj weirr arrre you?

Leuke avond was tegen de vieren als we thuis waren. Thais bier geeft gelukkig geen koppijn.

P.S. (De volgende avond hebben we het nog eens dunnetjes overgedaan.)

Chiang Mai: Kookles in Thailand

Een Mexicaans meisje neemt een kookles in de avond bij de Thai Orchid Cookery School. Je gaat naar de markt inkopen doen en krijgt dan kookles. Omdat ze alleen was stonden drie leraars ter hare beschikking. En na het koken eet je wat je klaarmaakt. Ze proeft van alles en brengt de hele zooi mee naar de hostel waar we bij een biertje gezellig meeproeven. Ik wil ook op kookles. Stond op m’n TO DO lijstje, maar wil het niet alleen doen. Alleen reizen is in orde maar alleen koken lijkt me niets. Twee andere meisjes zijn enthousiast over hun kookles. Een dag buiten Chiang Mai op een "organic farm", 900 Bath. Ik besluit dat te doen. Men pikt je op in een rode (open) taxi en je gaat naar de markt. In de taxi praat iedereen met iedereen. Het is een leuk groepje. Een Zwitserse gepensioneerde mevrouw die engels spreekt met een frans accent, doet me aan tante Yvonne denken. En dan is er een Hollandse dame. Ze hadden beide een trekking gedaan maar vonden dit toch meer voor jongere mensen... Na het marktbezoek rijden we naar de boerderij. Het interessante is dat je in de moestuin wandelen gaat en daadwerkelijk een idee hebt waar die kruiden of vruchten vandaan komen. Daarna kook je. Eerst een groene, rode of gele curry. Ik neem groene. Vervolgens maak je een gerecht klaar met je curry. M’n kip in groene curry is heerlijk. Nadien kies ik voor een doorzichtige soep met tijgergarnalen. En dan neem ik niet de heerlijke Path Thai maar opteer voor de papaja salad. Thuis draai ik m’n hand niet om voor een meergangen menu maar ik ben het niet meer gewoon. Bovendien is het slaatje met pittige dressing een welgekomen afwisseling. Nadat we de drie gerechten klaar hebben is het middag en gaan we aan tafel. Het gezelschap is zeer divers en de conversatie levendig. Francesca en James uit Engeland zijn ook op wereldreis. Naast me zit een Brit die in Noorwegen woont en z’n kost verdient als organist. Ja, Ave Maria is mooi maar na een tijdje heb je het wel gehad. De uitdaging zijn de mensen waarmee je werken moet. Op bruiloften of begrafenissen, wanneer men meent dat één of ander familielid uitstekend zingen kan... Aan m’n linkerzijde een gast uit Canada die bij de post werkt en slechts drie weken in Thailand is :-).
Afwassen moeten we niet doen en bij elk gerecht krijgen we een plateau met alle benodigde ingrediënten. Zij die niet alles opeten kunnen een doggy bag vragen. ‘s Namiddags kook je nog twee gerechten. Ik neem "spring rolls"of mini loempia’s. Tot slot "sticky rice with papaya". Ik besluit alles mee te nemen zo heb ik eten voor vanavond. In de taxi retour kwetteren we heel wat minder, sommigen doen een dutje. Plots zijn we terug bij mijn guesthouse en vergeet ik toch wel m’n eten in de taxi. Omwille van de loempia’s mocht ik het zakje niet sluiten. Daardoor zat alles in een apart plastic tasje... De hele avond heb ik lopen kwijlen, denkend aan m’n heerlijke dessert. Mooi meegenomen is het kleine kookboekje. Dat wordt thuis nog smullen en nagenieten! Hier is de link naar Francesca’s fotoreportage:
http://www.flickr.com/photos/outsidecontext/sets/72157610034631592/show/

P.S. Het leuke is dat ik vanmorgen in Luang Prabang Francesca en James tegenkwam en ze genoten hadden van m’n kookkunst. It’s a small world...

Chiang Mai verhuis naar Tawan Guest House

Vraag aan de receptie of ze een goedkoper pension voor me weet. Het gediscuteer van de vorige dag wordt professioneel terzijde geschoven. Ze boekt me ergens bij een motor verhuurshop. Een jong ventje komt me ophalen met een Vespa. Ik weiger samen met m’n 2 rugzakken dat komt nooit goed. Veel te veel gewicht voor dat kleine manneke. De vader van het pension brengt me met z’n tuk tuk ergens anders heen. Hij weet plek voor 220 Bath. Aangekomen wil ze me een kamer met airco & kabeltelevisie verhuren voor 450 Bath. Ik weiger en neem gewoon een single room met ventilator voor 150 Bath per nacht, gemeenschappelijk toilet en douche na eerst de kamer te hebben gezien. De atmosfeer is hier goed. Er is een binnentuin met fontein, veel bloemen en allemaal gezellige zithoekjes. Er zitten ook twee mensen op hun laptop te werken. Dat maakt me dan niet de uitzondering. Ik loop wat rond in de stad en ga kijken waar ik kan internetten. Om de hoek 5 uur voor 100 Bath! Als ik m’n pc in de tuin van het pension boven haal blijk ik wireless gratis te kunnen internetten. Dat is nog beter! ‘s Avonds naar de zondagsmarkt. Gelukkig dat ik geen plek heb voor souveniertjes. Ik word die afritsbroeken wat beu en koop een katoenen patattenzak broek. One size fits all. Ziet er niet uit maar voelt goed iets katoen aan te hebben.

Treinreis Bangkok-Chiang Mai

Ik besluit de dagtrein te nemen i.p.v. de nachttrein om zo het landschap te kunnen zien veranderen.
De trein vertrekt met één uur vertraging en ik wacht gelaten af. Had gelukkig een goed plekje op een zitbank bemachtigd, alleen volgende keer verder van de locomotief op het andere perron gaan zitten want als deze opgestart wordt is de stank mede door de overkapping ondraaglijk. De pollutie in Bangkok is enorm. In het straatbeeld zie je mensen maskers dragen.
De keuze van de dagtrein was een goede! Volgende taferelen schuiven aan me voorbij:

• witte mini-ooievaartjes in felgroene rijstvelden
• bergen op de achtergrond
• mensen met zo’n typische hoed in felgekleurde bootjes op het water (rijstvelden?)
• pik dorsers in okergele graanvelden
• het landschap is steeds in rechthoekige lapjes verdeeld
• geüniformeerde ventjes met een rood en groen vlaggetje op menig station
• naar de avond toe rijden we door bergen en jungle

Ik heb m’n Thaise reisgenoot- die in de stoel naast me zit- zijn stem nog niet gehoord maar hij is heel zorgzaam voor me. Hij gooit steeds ons beider afval weg en ontdoet me van m’n lege koffiekopje. Na 5 uur krijgt ook hij stramme benen en is zo vriendelijk om op 2 vrijgekomen plaatsen te gaan zitten... hopelijk stapt er niemand meer op! We zijn gezeten op de eertse rij en hebben dus beperkte beenruimte. Ik ontmoet een groep Belgen. Ze maken een rondreis door Thailand met koning aap. Krijg hun reisbeschrijving te lezen en maak een praatje met de malcontenten van de groep. Ze zien op bepaalde plekken niet genoeg en reizen dan veel om onbelangrijke dingen te zien. Diezelfde opmerking over de onvrijheid van in groep reizen heb ik vanmorgen van enkele Fransen gehoord... Nu ja alles heeft z’n voor- en nadelen ik weet nog niet waar ik slapen ga vannacht en voorziene aankomst is 21:30... Na 12 uur op het "Hirudoid-meisje" te hebben gekeken (zie foto) arriveren we. (Ik dacht dat Hirudoid iets voor blauwe plekken of verstuikingen was maar ‘t lijkt wel pure cosmeticareclame) . Ondertussen heb ik gebeld naar het guest house van de Amerikaan die aan de overkant zit. Ze hebben nog een plaatsje voor 350 Bath en ze pikken ons op aan het station!
Aangekomen is er discussie deze condities kunnen enkel als ik ook een trekking boek. Ik weiger en kan na veel discussie toch logeren tegen de afgesproken prijs maar moet voor 11uur uitchecken! De kamer is een verademing. Schoon met eigen badkamer en douche. Na 2 biertjes gedronken te hebben met John Christopher (een echte mafkees) ga ik naar bed.

Floating Market foto's

Floating Market and tourist trap

Ik sta keurig om 06u45 aan de afgesproken plaats. Ik moet 10 minuten wachten wat later een uur blijkt te zijn. In een nieuw mini-busje met lederen bekleding en houtinleg rijden we Bangkok uit. Het verkeer is intens. Motorrijders, vrachtwagens, auto’s, tuk-tuk’s en bromfietsers voeren een geweldige balletvoorstelling op. Allen zweven ze naast elkaar zonder elkaar te raken. Als je taxi chauffeur bent in Bangkok kan je mijns inziens overal in Europa aan de slag. Parijs of Londen is er niks tegen. In het mini busje zitten 8 andere mensen. Het is anderhalf uur rijden. Aangekomen nemen we een speedboat en varen 20 minuten op de kanalen, om dan afgezet te worden aan de Floating Market. De speedboat is een felgekleurde houten prauw met een buitenboord motor met aan het eind een schroefje dat meer aan een mixer doet denken. Het maakt een ongelofelijk kabaal. Ik zit vooraan en word niet nat. Het volgende bootje blijkt niet in de prijs inbegrepen, dus als je op het water wil moet je 150 Bath neertellen. De bootjes schuiven het water op en telkens iemand iets wil kopen houden we halt.
Het is heel commercieel en iedereen heeft zowat dezelfde koopwaar. Soms ontstaat er opstopping en moet er een marktkramer, luid schreeuwend vanuit z’n bootje, aan te pas komen om de knoop te ontwarren. Na een uurtje nemen we terug de minibus en stoppen bij een elephantshow. Het koppel Amerikanen koopt een mand bananen maar de baby Dumbo is verzadigd. Niemand wil de monkeyshow zien dus rijden we door naar een snakeshow. Steeds moet je inkom betalen en ik besluit niet mee te doen aan deze tourist trap. Vervolgens gaan we nog naar een houtsnijwerkatelier om dan eindelijk naar Bangkok terug te keren. De rugzaktrekkers beginnen te morren als de gidse zegt just one more small stop... Even voor Bangkok worden we nog een juwelierszaak doorgeleid en bij het buitenkomen worden we verdeeld over busjes terug naar af... Ik moet lachen heb ik zoveel moeite gedaan om uitsluitend de Floating Market te boeken zonder al die stops en uiteindelijk heb ik ze allemaal gehad :-)

BKK: Shopping

Na ergens "toast & coffee" als ontbijt te hebben gevonden wil ik gaan winkelen. Een taxi chauffeur wil voor 10 Bath een uur met me rondrijden... Op m’n hoede ga ik op z’n aanbod in. Hij praat me een uitstap naar de Floating Market aan."I know place to book it." Ondanks de foto van de zaakvoerder met Jean-Claude van Damme laat ik me niet vermurwen. Ze bieden niet een uitstap naar de Floating market aan maar een daguitstap met lunch en ‘s namiddags een bezoek aan een krokodillenkwekerij. Alles voor slechts 1500 Bath. Ik vertel de taxi chauffeur dat het niet mogelijk was slechts de Floating Market te boeken. Hij maalt er niet om want hij heeft z’n coupon. Hij brengt me naar een kleermaker. Ik moet alleen 10 minuten naar binnen gaan dan krijgt hij een benzine bon van 5 liter... Voor een goeie 450€ heb je drie dezelfde mantelpakken met drie zijden bloezen op maat gemaakt... Ik bedank, mantelpakken dat is momenteel het minst van m’n zorgen... Alvorens me af te zetten bij het shopping centrum waar ik oorspronkelijk heen wilde, heeft de taxi chauffeur nog een adresje voor de Floating market. Hier bieden ze wel een halve dagtrip aan, alleen "Floating Market" voor 600 Bath. Het is ver buiten de stad en een taxi is 2000 Bath dus is de keuze snel gemaakt. De taxi chauffeur krijgt weer z’n coupon en is tevreden. Voor hij nog een plek kan bedenken om coupons op te strijken zeg ik dat ik er nu genoeg van heb en naar het shopping centrum wil. Hij zet me af en ik moet slechts 10 Bath betalen!
Het shopping centrum ligt in een modern deel van de stad. Ik vergat of verloor m’n I-podkabel en kan dus op zoek naar een Apple-shop.

Bovendien wou ik me een Nortface jas kopen. Mijn Goretex jas is zwaar... In de Bever Zwerfsport shop had de verkoper alles uitgelegd waar ik op moest letten! Een pro shell, 3 layer Goretex jas, gewicht 600 gram... De desbetreffende jas is aanwezig maar de prijs 22250 Bath! Das meer dan in Europa!!! Na veel gepalaver kan ik 10% korting krijgen... Ik ben teleurgesteld en besluit naar de andere North Face shop te gaan. Daar krijg ik maar 5%.... Na wat wikken en wegen besluit ik toch voor die jas te gaan ondanks het prijskaartje... en ga terug naar de eerste winkel.
Dan even internetten. Heb op de valreep voor m’n vertrek een kleine laptop gekocht. Had m’n gewone mee naar Londen en Cannes maar die weegt 3 kg 50 gram zonder kabel... Te zwaar!
Vind ergens waar ik slechts voor 50 Bath kan internetten en m’n eigen pc mag gebruiken. Bij betaling blijkt het 50 Bath per half uur te zijn. Dus toch niet spotgoedkoop. Bovendien had ik gratis wireless kunnen internetten want er was blijkbaar een onbeveiligd netwerk in de buurt.
Download wat software om filmpjes op m’n pc te kunnen zien. Heb in België nog een externe harde schijf gekocht van 250 Gb. aangezien de mini laptop slechts 160 Gb. harde schijf heeft. Zo kan ik m’n foto’s op verschillende plekken bewaren. Een fantastisch hebbeding zijn de 45 Gb. films allerhande die ik van iemand kreeg. Ondanks m’n mistroostige kamer kan ik vanavond toch film zien! ( Twee afleveringen van Six feet under, seizoen twee.)

BKK: In de aap gelogeerd

Goed aangekomen na aangename vlucht. Heb met m’n buurvrouw van plaats gewisseld en zo een gangplaats bekomen toch geschikter voor lange benen. Vroeg me af of ik op deze lange afstandsvlucht gratis catering zou hebben of niet aangezien ik met Air Berlin, een goedkope luchtvaartmaatschappij vloog. En ja hoor, drank en eten inbegrepen alleen wijn en sterke drank waren te betalen. Maar na de maaltijd kreeg je gratis een Baileys!
Ik wist dat het ongeveer 10€ kost om met een taxi naar het centrum van Bangkok te gaan maar besluit als echte backpacker de bus te nemen. Er is voor 150 Bath een airport shuttle naar Khao San Road, dé plek voor rugzaktrekkers volgens de gidsen. Daar aangekomen vraagt het hotel 750 Bath voor een single room terwijl ze met vanaf 200 Bath adverteren. Een Tuk-Tuk driver stelt me voor om me voor 10 Bath naar het T.A.T te rijden. "Is official, government control, better price madame". Hij brengt me naar een reisbureautje. En de kerel boekt me voor 500 Bath per nacht in een hotel aan het station. "Because today is Loi Krathong, public holiday, no place in Koa San Road." "You need ticket to Chiang Mai? " En ik laat me verleiden bij hem m’n treinticket te bestellen. Hij stuurt me met een taxi ter bestemming maar de chauffeur kan het niet vinden. Aangezien ik op voorhand betaald heb neem ik de taxi terug het reisbureau. Deze stuurt me in een andere taxi met een medewerkster terug naar het "Family Guest House" wat geen kat ter plaatse kende. Na moeizaam zoeken en wat over en weer gebel kom ik ter bestemming aan.
De kamer een echte ramp: een matras en een vieze maar werkende ventilator aan de muur.
Ik kan wel weggaan maar dan betaal ik 2 keer veel te veel voor niks. Ik besluit het erop te wagen en hoop dat het veilig is... Normaal vraagt hij 350 Bath en het is er 150 waard. Geen warm water en een lekkende douche/wc. De douche en wc zijn in hetzelfde vertrek zodat je steeds de wc nat maakt als je een douche neemt. Je went eraan maar draagt best overal slippers. Bovendien hebben de meeste wc’s geen wc papier maar een mini doucheslang gemonteerd. Heb nog niet goed uitgedokterd hoe je dit het beste gebruikt...
Of je hebt wc/douche op je kamer of gemeenschappelijk op de gang. Deze laatste is natuurlijk de goedkooptste oplossing en zolang ik me lekker voel en geen behoefte heb aan een wc op de kamer, ontzie ik me bij voorbaat van die luxe. Scheelt flink in het budget en dat besteed ik liever aan eten & drinken. Kom in een restaurantje een koppel Nieuw Zeelanders tegen die op de bus naar het zuiden wachten en de tijd doden met biertjes drinken en dagboek schrijven. Het is gezellig en Leo bier is best te drinken! In Berlijn had ik me al aangepast aan halve liter flesjes hier is het 630 ml. ‘S Avonds ga ik naar de rivier om het feest mee te maken. Het is volle maan en mensen laten bloemstukbootjes van geweven bananenbladeren met kaarsjes te water. Af en toe zie je een brandende ballon vliegen. De stroming aan de overzetboot is te sterk, de meeste "taartjes" kantelen. De Nieuw Zeelanders waren ervan overtuigd de hele weg naar het zuiden verlichte waterwegen te zien. Romantische droomvoorstellingen, ze genoten al zichtbaar het gedacht alleen al ;-) Ik heb niet het wow effect en ga terug naar m’n slaapplaats waarbij het me opvalt dat de ligging van het guest house niet ideaal is. Aan de ééne kant een dranghek waarnaast één of andere péage autostrade oprit is en dagelijks het verkeer tussen 16:00 en 19:00 gewoon stil staat. En dan enkele terrasjes waar je eten kan waar ik door moet om na een tiental huizen terecht te zijn. Blijkbaar zijn de mensen geen buitenlanders gewend want iedereen staart steeds als ik voorbij kom...Het was een bewogen dag: bedtijd! Ik ben de enige Europese gast in het guest house. Heb de kleinste kamer helemaal bovenaan genomen. Hoor aan het gekuch in de kamer naast me dat er iemand logeert... Er is geen raam maar het vliegenraam is gelukkig intact. Buiten veel lawaai, een drukkende drukte...

Plaats

Ik heb een plaatsje

in jouw hart

en jij in dat van mij.

Dus waar ik ga

of waar ik sta,

jij bent altijd dichtbij.

Go! Go! Go!

Tour of Europe (Londen) & (Rye)

Tour of Europe (Salles)

11/11: Go!

M’n 2lingzus brengt me met de kinderen naar de luchthaven. Ik vertrek om 17u20 vanuit Düsseldorf dat was het goedkoopste. Monique rijdt met Geerts auto die spijtig genoeg zich er niet kan van vergewissen of ik daadwerkelijk eindelijk weg ben aangezien hij op cursus is voor z’n werk.
De kinderen hebben een verrassing. Foto’s uit Thailand bewerkt met m’n hoofd en op de achterkant de tekst Go! De luchthaven staat niet in de GPS. M’n zus is nerveus. Ze kent de auto niet en heeft zelf geen Barbara om te leggen hoe je moet gaan. Gelukkig kan m’n neefje feilloos zeggen op welke knopjes je moet duwen. Parkeren is andere koek. Na vele rondjes vinden we een plekje. En nu uitzoeken waar ik wezen moet. Inchecken, uitzwaaien & fotoshoot... en weg ben ik! Ik vind de gate snel en makkelijk, had toch nog samen iets kunnen drinken...

Tour of Europe

Tour of Europe in het kort

Begin met vakantie in Italië: een week Lago Maggiore en een week een huisje met zwembad gehuurd in Toscane. Veel regen maar verder fun. Goeie wijn, grappa en culinaire lekkernijen alom.
Vervolgens Peter & Veerle bezoeken in Frankrijk.Via Dublin naar Carcassonne gevlogen (ticket wat laat geboekt). Een weekje Salles-sur-Cérou : CARPE DIEM. Soms is het of de puzzel past... boekje lezen, wijndegustaties (vin de Gaillac), museumpje, Albi, ruïnes, zon, lekker koken voor elkaar en fotowedstrijdje houden.

Dan een poging gedaan de 4-daagse van Nijmegen te stappen. Is vier dagen na elkaar eenzelfde afstand wandelen. Een massamanifestatie maar ongelofelijk tof. Ambiance tot en met. De eerste dag 50 km. ging vlot. Op dag twee heb ik me een serieuze achillespeesontsteking gewandeld. Ben op doktersbevel opgehouden te wandelen in de hoop de dodentocht te kunnen stappen. Viel juist 080808... maar dat was buiten Achilles gerekend... Om m’n reis niet te hypothekeren heb ik me keurig aan het doktersadvies gehouden: vermageren, rusten, rusten & nog eens rusten, steunzolen dragen en naar de kinesist. Heb massa’s filmpjes gezien op Youtube... Jezus waar mensen zich allemaal mee bezighouden.
Was behalve voor de job lang geleden dat ik in Londen was. Ik loop in Westminister Abbey en kan me niet meer herinneren dat ik er ooit was... Wat is het geheugen toch vergankelijk. Naast Londen spenderen we de weekend in Rye aan de kust. Bedoeling is de Seven Sisters te stappen maar blarenproblemen strooien roet in het eten. Deze keer zijn het gelukkig niet mijn voetjes die het laten afweten. En Londen is synoniem van musea,ronddwalen,musical, shoppen...
Aansluitend een weekje Sables d’Olonnes in Frankrijk. Fijne tijd met m’n zusje haar gezinnetje en m’n neefje Thomas, we verblijven in een huisje met zwembad.

Eind September even naar Kopenhagen. Blitzbezoek maar super fantastisch, geweldig als altijd.

Weer even thuis en dan een weekje Cannes. Regen, regen en nog eens regen maar leuke familytime.
De cirkel is rond. Ik heb zowat iedereen van m’n kleine kring gezien. Het is fijn een vangnet te hebben van mensen die je onvoorwaardelijk graag zien. Samen tijd te spenderen. Bizar hoe je bepaalde mensen niet ziet noch hoort en zo de draad weer oppakken kan... Gewoon weten dat ze voor je klaar staan is al genoeg om de hele wereld te kunnen trotseren.

Vooraf

Na veel te intensief gewerkt te hebben is het eindelijk tijd voor m’n sabbatical. De Olympische spelen strooien roet in m’n initiële reisplannen. Ik besluit een beetje in Europa te blijven hangen en vrienden en familieleden te gaan bezoeken. Een goede beslissing!
De breuk van werken en niks doen, zonder contact met de job omgeving is drastisch maar gaat me verrassend goed af. Ik vraag me af waarom ik er zo extreem al m’n Latijn in heb gestoken... Nu ja, gedane zaken nemen geen keer en het is de aard van het beestje.