I don't like mondays ...

Hey francine,

je rijdt montegue rd helemaal ten einde onder de brug door en dan over de brug.
deze straat rij je ook den einde. Daar zal je het Normanby hotel zien (grote bar). Aan de lichten naar links (mushgrave rd.) en daar de 2e straat links (na de twee lichten, Deze straatjes liggen kort opeen. Dat brengt je op de Inner City Bypass. Dit volg je tot je onder de tunnel doorkomt. Vlak als je uit de tunnel komt ga je links en deze weg blijf je volgen tot in aspley.
daar aan de rechter kant vind je Grand Prix Mazda.

Alvast heel hard bedankt,

Cheers

frits

Met deze snel in een e-mail vezonden routebeschrijving in de hand, liep het helemaal mis. Onnauwkeurige instructies? Zonder sexistisch te willen zijn zou ik graag een boompje opzetten tussen het verschil in mannelijke en vrouwelijke wegbeschrijvingen alsook varianten hierop maar dat zou niet fair zijn. Toch is het zo dat meestal mannen heel zakelijk, beknopt met route nummer, afritnummer, direct links en rechts een keurige perfecte wegbeschrijving produceren. Bij vrouwen staan die in het algemeen vol van onnodige, irrelevante verwijzingen: op de hoek van bakkerij x en schuin tegenover café y, op het ronde punt met dat afschuwelijke beeld etc. ... Sindsdien moet ik daar steeds aan denken als ik in Mechelen aan het station het ronde punt neem. Kortom er zijn wegbeschrijvingen en wegbeschrijvingen maar daarmee praat ik mezelf niet goed.
Daags na mijn aankomst kreeg ik wel een avondje oefenstonde om links te rijden maar was niet zo gebeten om in mijn achterneef zijn auto te gaan rondtoeren. Men rijdt links, zit links, de vitessen staan dan weer nethetzelfde als bij ons bovendien verwissel je constant de pinkers en de ruitenwissers... Frits ging met zijn roommate Michelle naar Big Day Out een soort Torhout-Werchter Classics en vroeg of ik voor hem op maandag zijn auto naar de garage wou doen. In de buurt was een mooi park en dan kon ik daarna gewoon terug rijden. Eerlijkheidshalve moet ik toegeven, hij had me zondagmorgen in Google Earth snel even wegwijs gemaakt. Virtueel leek het niet onoverkomelijk. Hoop en al een veertigtal minuutjes rijden. Daar ik er niet zo tuk op was had ik het eigenlijk zo wat voor me uit geschoven waardoor ik aan de late kant vertrokken was. En dan reed ik hopeloos verkeerd. Heb drie uur rondgetoerd, was er wel VOOR sluitingstijd maar natuurlijk NA het afspraak- en servicemoment... dus kon ik onverricht ter zake terugkeren. Tot dan hadden we nooit rondgereden met een kaart maar steeds zijn gps gebruikt. Alleen is deze ingebouwd in zijn gsm dus kon ik die moeilijk meenemen... De bus 199 en 192 stopt voor de deur en verder wist ik welke halte ik op de City Cat (overzetboot) eruit moest, wat moet een mens nog meer? Bruggen en parken... ook de aanduiding op de baan, er staan naambordjes die je naar hoofdstraten wijzen, alleen zijn er vele éénrichtingsverkeer... Het geheel zit redelijk logisch in elkaar alleen moest ik het even in een nogal gestresseerde toestand uitvissen. Ook zocht ik naar een verkeerde soort weg. De M3, ik veronderstelde dat het een soort autostrade was zoals in de innercity maar het bleek een tweevaksbaan met vele winkels, eerder zoals de A12 bij ons. En dan zijn er de T2 rijstroken of T3, een carpool bevorderingsmaatregel? Dat zou bij ons wel wat zijn op de E19 van Antwerpen naar Brussel, een T3 rijstrook waarop je dan enkel rijden mag als je met drie of meer in de wagen zit. In het algemeen rijden de Austrliërs gezapig. Raampje open, arm eruit 80 à 100 tot 110 op de autostrade. En een oranje licht is niet stoppen maar zéér snel even gas bijgeven... Oranje het nieuwe groen! De zelfstudie snelcursus doet wel mijn aversie verdwijnen als sneeuw voor de zon. Had tijdens mijn verblijf Frits zijn nagelnieuwe auto ter mijner beschikking, een pittig ding. Ik bedankte hem voor het vertrouwen, hij lachtte dat het er niks mee te maken had. Hij is immers goed verzekerd. Yeah. Vertrek morgen naar Sydney maar anders was ik beslist naar Byron Bay gereden...
Het andere onaangename was dat ik aangekomen in de garage me realiseerde dat ik mijn tasje niet bij me had. Wat heen en weer getelefoneer. Frits verwittigen om zijn kredietkaart voor alle zekerheid te blokkeren. Dus om terug huiswaarts te keren had ik geen geld en misschien ook niet genoeg naft... Bovendien kon ik niet binnen want de huissleutels zaten er ook in. Ik overwoog om ook mijn kaarten te blokkeren maar dacht als ik ze thuis heb laten liggen dan zit ik met de miserie van opnieuw aanvragen, opsturen etc. Ik was nog terug naar boven gegaan om de wegenatlas mee te nemen (een goeie zaak), had dan de huissleutels nog nodig gehad. Voor de eerste keer had ik de appartementdeur gesloten door het deurknopje in te drukken. Als klap op de vuurpijl had ik mijn gsm niet bij en de kaart- en telefoonnummers niet bij de hand. Indien ik alles kwijt was dan had ik het tasje domweg verloren en was het niet doelbewust door criminelen die ermee om weten te gaan gestolen, zo hield ik mezelf voor. Zo’n vaart zou het allemaal hopelijk niet lopen. In mijn hoofd maakte ik de optelsom van de verschillende valuta in mijn portefeuille en schreef ik de contanten al af. Gelukkig had ik wat leesvoer en kon ik van het bankje aan de overkant gebruik maken in afwachting van de thuiskomst van mijn huisgenoten.” I don’t like Mondays” zingen de Boontown Rats. Wel ik ben op maandagen als dit ook niet echt tuk. God zij dank lag mijn tasje op de tafel en verliep het einde van de avond in opperbeste stemming. We gingen eerst tanken, reden immers zwaar in het rood, best spannend ;-) en aansluitend gingen we inkopen doen. Hierna maakte Michelle een heerlijke sla, bakte Frits kangoeroe steaks en ik speelde Dj en dekte de tafel op het terras. Wat een verwennerij zelfs na hun Big Day Out van gisteren... Het werd een super gezellige avond. Eind goed, al goed!

P.S. 1) Ik heb overwogen dit verhaal niet te posten maar denk dat de aanval de beste verdediging is. Na “depress the clutch”, nieuw lachvoer! :-).
2) Frits kreeg direct een nieuwe afspraak. De bediende was uiterst medelevend:”You name it mate!”
3) We hebben wel afgesproken dat ik in het vervolg zeg dat ik van Holland ben als het misloopt, kwestie van onze Belgische reputatie “Down Under” hoog te houden.

Kamer

Sinds ik in Bangkok goed in de luren ben gelegd, neem ik geen kamer meer alvorens ze te hebben gezien. En alhoewel ik het gevoel heb steeds bedrevener te worden is er altijd wel iets wat ik over het hoofd zie. Zo heb ik sinds Vientiane geen warme douche meer gehad. Op Dhong Khong was het wel mogelijk maar voor die ééne nacht vond ik het niet erg. En op Dhone Kone was er op drijvende luxekamers van 75 dollar per nacht na, geen accomodatie met warm water. In Phnom Pehn had ik er niet op gelet was niet opportuun na 6 uur bussen en 4 uur taxi rijden. En in Siem Reap was ik zo verblind door de televisie in m’n kamer dat ik het me niet had gerealiseerd. Dus de volgende keer weer douchen met warm water gaat heerlijk zijn. Het is warm genoeg en het water is niet ijskoud maar om je haar te wassen is het niet zo handig. Het is trouwens de eerste keer dat ik televisie heb. En op post 82 met héél véél sneeuw is blijkbaar een zender met Nederlandstalige uitzendingen. Ik krijg het NOS journaal en het VRT nieuws maar met een dag retard. Dus bij mij vormt Herman Van Rompaey nog een regering en in het echt is hij misschien al minister. De politiek volg ik eigenlijk niet maar het deed wel raar om een nieuwsitem over oudejaar te zien. Bij slagerij XY kwamen de mensen hun bestellingen afhalen. En dan de gourmet, fondue etc. zo over de toonbank zien gaan. Ik kon me zo slagerij de Laet in ‘t dorp, voor de geest halen. Kreeg ongelofelijk zin in al dat lekkers. Het water stond me letterlijk in de mond (z’n everzwijngebraad met bessensaus mm goddelijk). Gemiddeld geeft de Belg 30€ per persoon uit aan eten op oudejaar en is thuisvieren populair, kon ik ‘s avonds aan m’n Canadese tafelgenoot meedelen. Gelukkig is de beeldkwaliteit zo slecht dat je niet aan de beeldbuis kleven kan maar het is verleidelijk.
Iets wat ook perfect in orde is in deze kamer is dat ik een spiegel-ook alweer tien dagen geleden- heb en een aparte deur naar m’n badkamer. Soms is het slechts een gordijn en is het eerder storend om een kamer met badkamerfaciliteiten te hebben. Geurhinder of drupgeluid... Alleen had ik zonder het te beseffen m’n badkamerdeur gesloten en het knopje ingedrukt waardoor de deur op slot zat. De sleutel van de deur paste niet dus ik naar de receptie. Met een stel speelkaarten werd na enkele trial en error pogingen de deur weer open gemaakt. M’n kamerdeur heeft hetzelfde type slot waardoor je beseft dat het kinderspel is in te breken. Ik stop m’n waardevolle spullen dan ook in m’n dagrugzak en hang deze met een slot aan de televisietafel vast. Ik weet wel dat je met een mes zo door m’n rugzak steekt maar het is meer de mentale barrière. Je gritst deze niet in een handomdraai mee maar moet moeite doen. Ik zou m’n Pacsafe (een metalen net) kunnen gebruiken maar dat is onhandig daar deze alleen op m’n grote rugzak past en ik alles uitpakken moet als ik iets nodig heb. Daar straf ik meer mezelf mee, bovendien voel ik me niet onveilig.
Soms is het ook best grappig hoe je bij je kamerinspectie dingen over het hoofd ziet. Zo had ik ergens een westerse wc pot en dacht ok das prima (anders is het zo’n Franse WC). Ik had alleen niet gezien dat je er onmogelijk op gaan zitten kon (zie foto). Zelfs niet als kleine Aziaat. Maar oefening baart kunst. Ik raak steeds meer bedreven in het onderhandelen. De kamer die ik momenteel heb wou ze me voor 8 dollar laten. Ik had een visitekaartje en zei dat doe ik niet, m’n vriend heeft hier voor 5 dollar geslapen. Ja maar het was nu topseizoen, bedden zijn schaars blablabla. Ik haalde een ander kaartje boven van een goedkoper guest house en zei hier is beslist plaats. Dit heeft men me vanochtend verzekerd. Dan ben ik niet geïnteresseerd. Dus als het 5 dollar is blijft u? Ja ok, deal daar u een aanbeveling had....yeah mon oeil.
Eigenlijk is het een beetje een spel. Er zijn mensen die niet willen zoeken en op voorhand graag een onderkomen hebben. Ik zit daar niet mee. Tot op heden heb ik steeds iets gevonden. Het is niet altijd even aangenaam, akkoord. Na tien uur in de bus, een tuk-tuk nemen en een slaapplek zoeken als het al donker is en de prijzen de pan uit swingen zoals in Vientiane bijvoorbeeld. Maar het went. Trouwens waar een wil is, is een weg en je wil natuurlijk niet op straat slapen. En dan neem je een kamer voor één nacht en zoekt ‘s anderendaags naar iets anders. Dat lijkt me nu zo leuk aan Australië. Eerst ga ik in Brisbane bij Frits m’n achterneef logeren en dan in Sydney bij Heike, een vroegere klasgenoot. Ik voel me opgewacht en welkom, alsof ik naar huis ga terwijl ik nog nooit in Australië was.