Ben vandaag verhuisd naar het guest house aan de voet van de helling “Home Garden” en het is een oase aan groen. Zelfs in m’n badkamer staan er echte planten! De eerste keer dat ik zoiets tegenkom. Ik heb een terras waarvan de tegels een grasprint hebben en hoe stom ook het werkt. Dezelfde tegels liggen ook in m’n douche met heerlijk warm water. Kan eindelijk weer eens deftig m’n haar wassen. Maar het meest geweldig zijn de de bovenste rij tegels van m’n douche: rode tulpen! Volgens mij is deze bungalow na de tsunami heropgebouwd door Hollanders. Telkens ik onder de douche ga moet ik me tegen houden om niet uit volle borst “Tulpen uit Amsterdam” te gaan bleiren. Op m’n terras staat een bamboe tafel en plooistoel. En boven een visbak hangt een hangmat. Het ding is niet echt op mijn formaat voorzien maar ik slaag er toch in heen en weer te wiebelen. Als Kris, een gast die hier werkt, langskomt zegt hij medelevingsvol:”Sorry bit small for you...” Aan de wand hangt een roze sculptuur van twee dames, die een blad vasthouden waaruit water lopen kan dat vanuit de viskom wordt opgepompt. Als ik wat hard wiebel scheer ik met m’n neus net boven hun boezem. En de eerste keer dat ik de hangmat gebruikte knalde ik natuurlijk pardoes een bloempot met groene plant in de bak vol gupppies. Het is luxueuzer en de bungalows lopen aansluitend langs elkaar waardoor je minder privacy hebt maar dan weer sneller contact legt met anderen. In het midden is er een binnenkoer vol groen en staat er een tafel met zitbanken. Enkele foto’s zullen meer zeggen dan ik kan vertellen... Maar het allertofste is dat ze hier gratis wireless internet hebben! Dat is trouwens de hoofdrede waarom ik verhuisd ben. En ironie. Zit vanavond te eten, stappen er een Canadees en Amerikaanse binnen die in Korea wonen. Ze blijken de bungalow te hebben die ik gisteren had. It’s such a small world! En hoe groot is de kans dat je die mensen vind als je er überhaupt naar op zoek zou gaan? Morgen ga ik snorkelen. Volgens Kris kan je hoesten en snorkelen tegelijkertijd en wie weet zijn tegen dan mijn hoestbuien verleden tijd? Het is mijn laatste volle dag op het eiland dus de hoogste tijd om eens onder water te gaan kijken! Aan de wand van het bureau hangt een mooie “Finding Nemo” foto. Ben benieuwd of ik die ook echt te zien zal krijgen... Nu ja wie niet waagt niet wint!
P.S.
1) Terwijl ik in m’n hangmat lig te surfen valt m’n mediaplayer zonder muziek. Ik besteed er niet veel aandacht aan tot ik plots getuige ben van een kreunen en steunen van het jonge Franse koppeltje dat de bungalow naast mij betrekt. Misschien is minder luxueus en anoniemer nog zo geen slechte optie? Zelfs al moet je daarvoor 84 trappen doen ;-) ...
2) Foto's volgen
zaterdag 20 juni 2009
Ascese op Koh Phi Phi
Omdat ik er op een boogscheut vandaan ben besluit ik naar Koh Phi-Phi te gaan. Ik kan al evengoed daar uitzieken als in Phuket te blijven waar men regen voorziet. Als je de brochures mag geloven zou het één van de paradijselijkste plekjes op aarde zijn. Ik regel op straat een tuk tuk voor 13:00. Bij het uitchecken wil de dame aan de receptie me een all inn ticket wil verkopen omdat het bij haar goedkoper is. Ik zeg dat ik al een tuk tuk heb maar desnoods interesse heb in alleen het ticket. De tuk tuk staat keurig om 13:00 klaar maar wil persé een stop doen om een stempel te vergaren die 100 Baht waard is. Ik stem ermee in op voorwaarde dat het bij die ééne stop blijft en ik niks koop. Drie minuten, veel langer zal het niet geduurd hebben sta ik terug buiten. Het was een sieradenwinkel en de souvenirs (made in China) stonden aan 50% reductie. Het voordeel van te reizen zonder plek in je bagage is dat je ook echt niets koopt ;-).
Als we bij de pier aankomen blijkt dat m’n ferry niet om 13:30 maar om 14:30 vertrekt. Het is onduidelijk, gebrekkig engels, ik voel me bekocht en begin zonder er bij na te denken op z’n Westers met stemverheffing van m’n tak te maken. De ticketdame noemt me spontaan Sir. Maar als ik nadien op het bankje naast hen zit te wachten schaam ik me diep. Na al die tijd en zo een uitschuiver. Hoewel ultra toeristische plekken dit wel meer gewend zijn. Toch vinden ze het brutaal en ongepast. Nooit je stem verheffen en altijd vriendelijk blijven. Daarmee heb ik al wonderen verricht. Nu ja het kwaad is geschied. Gelukkig is het maar de ticketverkoop van de boot op de heenweg dus blijven de gevolgen beperkt. Maar ik stond versteld van mezelf. Hoe snel verval je toch weer in automatismen. Trouwens een goeie analyse van de vertrektijdentabel had alles kunnen vermijden. Nu ja gedane zaken nemen geen keer. Ik ben wel weer blij m’n Mc. Safe net op m’n rugzak te hebben. Kan zodoende m’n rugzak rustig aan boord brengen, deze aan de railing vastmaken en terug een zitje in de schaduw opzoeken.
Bij aankomst op de pier worden de slaapplekken je naar het hoofd geslingerd. Met m’n grote rugzak, beding ik voor mij alleen een bungalow met ventilator voor 400 Bath per nacht. Het is eenvoudig maar schoon.Voor het eerst sinds lange tijd lig ik weer in een zéér groot bed. Spendeer de dag met lezen en rusten en de ziel uit mijn lijf hoesten en m'n nieuwe bikini te testen. Omdat het zo broeierig heet is transpireer ik als een gek. Hierdoor pakt de zonnecrème niet aan de bovenkant van m'n rug. Gelukkig heb ik de tegenwoordigheid van geest niet al te lang aan het strand te blijven bakken maar in de schaduw op het terras van m'n bungalow te gaan lezen. Resultaat het bovenste stukje van m'n rug en linkerschouder is kreeftroze. Het is al 22:00 als ik besluit iets te gaan eten. Ik neem een Thais restaurantje, Garlic 1992 klinkt alvast goed. Zit alleen aan een tafeltje en nadat m’n bestelling is opgenomen geeft de serveerster me een boekje om de tijd te doden. Het is een speciale fotobijdrage van de Tsunami van 26.12.04. De beelden en Engelse teksten zijn schrijnend en ik vraag me af waarom ze me dat in godsnaam voor de maaltijd geeft. Je ziet foto’s van de verwoesting, de doden, de gewonden, de massagraven, de ellende en de gelukkigen die het overleefden. Een zware boterham als voorgerecht. In het restaurant hangt ook een bordje met bedankje voor alle steun die ze verkregen bij de heropbouw. Ondanks alles eet ik m’n bordje leeg en bestel nog een citroen ijswater als dessert. Daarna ga ik een kijkje nemen op de beach parties maar hou me keurig aan het door mezelf opgelegde alcoholverbod en ga vrij snel naar m’n bungalow voor een verkwikkende nachtrust. Wil me eerst terug terug oké voelen zodat ik weet dat de oorzaak van m’n suffe kop niet van de alcohol komt. Maar het gaat langzaam beter. Ik kan toch al op het strand blijven waar ik de dag tevoren nog de benen moest nemen omwille van de bassen van de DJ en de oorpijn tot gevolg. Langzaam maar zeker maar zeker langzaam, m’n motto in de bergen is hier blijkbaar ook van toepassing. Volgende keer moet ik misschien twee keer nadenken voor ik iets boek bij een plek die “Up Hill Cottage” heet. Ik heb de bovenste bungalow waardoor ik een relatief mooi zicht heb en rustig zit maar dit resulteert ook in 84 trappen... De flyers voor de beachparties gooi ik in de vuilbak. “Buy one bucket, get one free!” Je koopt letterlijk een klein emmertje waarmee je in de zandbak speelt, gevuld met een flesje rum/whisky/...,cola en de lokale Red Bull. Je krijgt er zelfs een rietje bij. Geen wonder dat het feestgedruis tot in de vroege uurtjes klinkt. Bovendien vraag ik me af of de vele tattoe shops zonder al die buckets ook zo'n goeie zaken zouden doen. Ondertussen heb ik geleerd door alles door te slapen, gebruik zelfs m’n oorstopjes niet meer. En, ik slaap lekker!
Als we bij de pier aankomen blijkt dat m’n ferry niet om 13:30 maar om 14:30 vertrekt. Het is onduidelijk, gebrekkig engels, ik voel me bekocht en begin zonder er bij na te denken op z’n Westers met stemverheffing van m’n tak te maken. De ticketdame noemt me spontaan Sir. Maar als ik nadien op het bankje naast hen zit te wachten schaam ik me diep. Na al die tijd en zo een uitschuiver. Hoewel ultra toeristische plekken dit wel meer gewend zijn. Toch vinden ze het brutaal en ongepast. Nooit je stem verheffen en altijd vriendelijk blijven. Daarmee heb ik al wonderen verricht. Nu ja het kwaad is geschied. Gelukkig is het maar de ticketverkoop van de boot op de heenweg dus blijven de gevolgen beperkt. Maar ik stond versteld van mezelf. Hoe snel verval je toch weer in automatismen. Trouwens een goeie analyse van de vertrektijdentabel had alles kunnen vermijden. Nu ja gedane zaken nemen geen keer. Ik ben wel weer blij m’n Mc. Safe net op m’n rugzak te hebben. Kan zodoende m’n rugzak rustig aan boord brengen, deze aan de railing vastmaken en terug een zitje in de schaduw opzoeken.
Bij aankomst op de pier worden de slaapplekken je naar het hoofd geslingerd. Met m’n grote rugzak, beding ik voor mij alleen een bungalow met ventilator voor 400 Bath per nacht. Het is eenvoudig maar schoon.Voor het eerst sinds lange tijd lig ik weer in een zéér groot bed. Spendeer de dag met lezen en rusten en de ziel uit mijn lijf hoesten en m'n nieuwe bikini te testen. Omdat het zo broeierig heet is transpireer ik als een gek. Hierdoor pakt de zonnecrème niet aan de bovenkant van m'n rug. Gelukkig heb ik de tegenwoordigheid van geest niet al te lang aan het strand te blijven bakken maar in de schaduw op het terras van m'n bungalow te gaan lezen. Resultaat het bovenste stukje van m'n rug en linkerschouder is kreeftroze. Het is al 22:00 als ik besluit iets te gaan eten. Ik neem een Thais restaurantje, Garlic 1992 klinkt alvast goed. Zit alleen aan een tafeltje en nadat m’n bestelling is opgenomen geeft de serveerster me een boekje om de tijd te doden. Het is een speciale fotobijdrage van de Tsunami van 26.12.04. De beelden en Engelse teksten zijn schrijnend en ik vraag me af waarom ze me dat in godsnaam voor de maaltijd geeft. Je ziet foto’s van de verwoesting, de doden, de gewonden, de massagraven, de ellende en de gelukkigen die het overleefden. Een zware boterham als voorgerecht. In het restaurant hangt ook een bordje met bedankje voor alle steun die ze verkregen bij de heropbouw. Ondanks alles eet ik m’n bordje leeg en bestel nog een citroen ijswater als dessert. Daarna ga ik een kijkje nemen op de beach parties maar hou me keurig aan het door mezelf opgelegde alcoholverbod en ga vrij snel naar m’n bungalow voor een verkwikkende nachtrust. Wil me eerst terug terug oké voelen zodat ik weet dat de oorzaak van m’n suffe kop niet van de alcohol komt. Maar het gaat langzaam beter. Ik kan toch al op het strand blijven waar ik de dag tevoren nog de benen moest nemen omwille van de bassen van de DJ en de oorpijn tot gevolg. Langzaam maar zeker maar zeker langzaam, m’n motto in de bergen is hier blijkbaar ook van toepassing. Volgende keer moet ik misschien twee keer nadenken voor ik iets boek bij een plek die “Up Hill Cottage” heet. Ik heb de bovenste bungalow waardoor ik een relatief mooi zicht heb en rustig zit maar dit resulteert ook in 84 trappen... De flyers voor de beachparties gooi ik in de vuilbak. “Buy one bucket, get one free!” Je koopt letterlijk een klein emmertje waarmee je in de zandbak speelt, gevuld met een flesje rum/whisky/...,cola en de lokale Red Bull. Je krijgt er zelfs een rietje bij. Geen wonder dat het feestgedruis tot in de vroege uurtjes klinkt. Bovendien vraag ik me af of de vele tattoe shops zonder al die buckets ook zo'n goeie zaken zouden doen. Ondertussen heb ik geleerd door alles door te slapen, gebruik zelfs m’n oorstopjes niet meer. En, ik slaap lekker!
Abonneren op:
Posts (Atom)
