dinsdag 6 april 2010

maandag 5 april 2010

home sweet home

Leuk om weer thuis te zijn. Pieter was vroeg opgestaan om me mee te komen afhalen op de luchthaven. Ze hadden zelfs 2 donzen jassen voor me bij. Ik kon kiezen tussen een korte en een lange maar had ondanks de 30°c verschil tussen Kuala Lumpur en Brussel geen kou. In de namiddag was er een feestje bij ons mama waar mijn zussen met hun ega’s en kroost waren. De kinderen van Monique hadden een liedje voor me gecomponeerd met begeleiding van Thomas op zijn gitaar.

Dit is de tekst: Tante Cine in het vliegmachine

Tante Cine wou op reis
Niet naar Brussel of Parijs
Ze wou wat meer van de wereld zien
Ze ging naar Nepal met het vliegmachine

Vliegmachine
Vliegmachine

Tante Cine op het vliegmachine
We hebben haar lang door de webcam gezien 2X

Webcam gezien
Webcam gezien

We kregen een boekje dat vonden we fijn
Toch hadden we liever dat ze hier bij ons kon zijn

Bij ons kon zijn
Bij ons kon zijn

Tante Cine op het vliegmachine
Terug naar Belgïë om ons hier te zien 2X

TANTE CINE

Tante Cine op het vliegmachine
Terug naar Belgïë om ons hier te zien 2X

We hebben geschaakt met mijn nieuwe Harry Potter schaakspel. Ik ben verloren. Niet moeilijk met al die figuren en geluidjes. Het paard hinnnikt echt. En je verschuift sommige stukken met je toverstok. Cool. Ook het eerste logeerpartijtje is al een feit. Fijn om weer in Belgenland te zijn.

zaterdag 27 maart 2010

Waarom?

Conversatie tussen mijn neefje Tim (5jaar) en Myriam mijn kleine zusje (35jaar)

Tim: Ons tante Cine is wel lang op reis hé.
Myriam: Ja
Pauze
Tim: Mama, waarom gaat tante Cine zoveel op reis?
Myriam: Wel Tim, tante Cine kan dat nu doen, omdat ze geen kindjes heeft, kan ze vele landen bezoeken.
Tim: Maar mama, als tante Cine kindjes had konden die toch gewoon meegaan....

Alhoewel ik geen eigen kindjes heb zitten er vele schaapjes in mijn hart. Misschien juist daarom kan je er op een andere wijze voor ze zijn. De kinderen van mijn tweelingzus wachten ook al met ongeduld op mijn terugkomst. En ik, ik kijk uit naar het weerzien met mijn petekindjes!

Heb dus juist een retourke België gekocht zodat ik in de paasvakantie thuis ben. Afspraak met de pedicure is al in orde. Tandarts en kapper volgen zodat ik weer presentabel ben. Daarna ga ik weer Down under waar dat helemaal niet belangrijk is!

CU
i
n
e

vrijdag 26 maart 2010

Mijn klaprozenrokske een schot in de roos?

Hoi An is vooral een schoenwinkel en kleermakersparadijs. De ééne winkel naast de andere.
Na een paar dagen ben ik toch gezwicht om één en ander te laten maken. Ge kunt kiezen wat en hoe, niet simpel. Als ik mijn rokje ga passen ben ik niet content dat ze het met een ander biezeke hebben afgezet. “Is much better” maar ik had er een zelfde kleur bloesje bij gekocht. Het bloesje past niet. Ik ben slecht gemutst over het biezeke en verlaat zonder stemverheffing of er verder woorden aan vuil te maken de winkel. De volgende morgen ga ik terug en begroeten ze me dolenthousiast. “I change for you” en het biezeke is inderdaad zoals het oorspronkelijke model, maar ze hebben gelijk het trekt op niks. Pas mijn topje, zit nog niet helemaal correct. Het rokje is in orde. Als ik op het terras erover een avocadoshake zit te drinken, denk ik ik ga het veranderen. Dus ik steek over en vraag om terug het andere biezeke eraan te zetten. Protest natuurlijk. Als ik het betalen wil, 3$. Ik argumenteer dat ik dan beter bij de concurrentie een ander rokje laat maken uiteindelijk komen we overeen 15.000 Dong. Ik content over de faire deal.
Ga de volgende dag langs, pas alles. Het past, alleen hapert de rits van het rokske een beetje maar soit. Oefening baart kunst. En dan komt het moment suprême als alles ingepakt is, mijn extra 15.000 Dong. Blijkt het geen 15.000 maar 50.000 te zijn. In hun gebroken Engels is fifteen of fifty nauwelijks van elkaar te onderscheiden en men hoort natuurlijk ook wat men graag horen wil. Zeg haar allé ge zei 3$ ik ging niet akkoord. Zij terug het is normaal 54.000 Dong doe dus een geste en dat geld is niet voor mij maar voor de kleermaker ... Dan wordt er ook niet meer lijzig gepraat maar geschreeuwd. Ik verhef mijn stem niet en denk, ok het zij zo. Duur rokske want het is een prul, zonder voering en vraag me af hoeveel wasbeurten het overleefd. En als ze toch nog “Thank you “zegt als ik het biljet van 50.000 Dong overhandig zeg ik : “No I should thank you because from now on I’ll write down the prices.”
Ze zijn verwonderd over mijn insteek en ik verlaat met een goed gevoel de zaak. Ben dus voor het eerst in mijn leven een klaprozenrokje rijker. Fotokes zullen voor later zijn want heb het juist samen met mijn overgewicht aan bagage huiswaarts gestuurd. En weet ook niet of dat op maat maken wel zo’n goeie zaak is want ben wel wat kilootjes kwijt. Zou dus goed kunnen dat tegen dat het rokske er binnen drie maanden eindelijk is, ik er al helemaal niet meer in kan ;-). Kan het natuurlijk altijd inkaderen als soeveniertje en aan de wand hangen.

zondag 14 maart 2010

Ha Long Bay

’s Morgens zitten er drie Vlaamse grieten aan het ontbijt. Eén van hen verspreekt zich en ik moet glimlachen met de lapsus waardoor ze doorhebben dat ik Nederlands versta.
Het ijs is gebroken en wordt een gezellige boel. Zij gaan echter een andere excursie doen maar kunnen de onze van harte aanbevelen. Zelf hadden ze het lumineuze idee het zelf te organiseren waardoor het veel duurder werd en ze er bovendien veel tijd aan kwijt waren. Ze waren ook heel alleen op de boot wat een beetje tegenviel. Ik ben niet zo’n “georganiseerde toertjesmens” maar weet dat je soms concessies moet doen.
Eerst is er een drie en half à vier uur durende busrit. Ik pas nog juist tussen de stoelen in de bus maar Liane is met haar 1m.81 net iets te groot. Aangekomen worden ticketjes voor ons gekocht en gaan we met een klein bootje naar onze jonk. Er heerst een drukte van jewelste.
Volgens de Vietnamezen is de baai ten oosten van de Red River delta één van de zeven wereldwonderen. De eilanden zijn stuk voor stuk rotseilanden, allemaal steil omhoog rijzende kalksteenmassa's. We krijgen aan boord een welkomdrankje aangeboden en een heerlijke lunch. Dan gaan we op excursie. In het eerste door ons bezochte eiland is een uitgebreid grottenstelsel ontstaan door de chemische verwering. De gids doet erg zijn best om wat te vertellen, helaas in moeilijk te verstaan Engels. Massa’s stalagtieten en stalagmieten waarin men dan met veel fantasie apen, olifanten, buddha,etc. kan zien. Eén druipsteenformatie had de vorm van een grote schildpad. Deze schildpad heeft volgens de gids een groot aanzien bij goedgelovige Vietnamezen want voor een gelukkige relatie moeten vrouwen de schildpad aan zijn kop aanraken! Ik heb maar voor alle zekerheid eens goed over het stenen bolleke gewreven. Moet zeggen het heeft iets, is indrukwekkend mooi. Om een idee te geven van de omvang er zijn verschillende “kamers” en er hebben 2000 mensen zich in verschuild. Aansluitend kan je kajakken maar dat sla ik over want ik wil niet mestnat zijn. Niet dat ik niet kajakken kan maar als je voorgangers water geschept hebben zit je d’office met een natte broek die niet meer droogt... Terug naar de boot voor het diner en dan kan je als je wilt gaan vissen maar ondertussen is het stikdonker. We spelen UNO, een kaartspel en drinken wat. De volgende ochtend is het ontbijt voorzien om 7:30. Om 8:15 moet je uitchecken uit je kajuit en dan ga je naar het grootste eiland. We worden weer op een bus geladen voor een “trekking” van 1,5 uur.: 40 minutes up, 10 minutes there and 40 minutes down. Het is bewolkt dus je ziet geen steek maar het is een pittige klim op glibberige stenen. Je kan een moeilijk of een gemakkelijker pad nemen, wij gaan uiteraard voor het moeilijke. Dan worden we terug in de bus geladen en rijden tot Cat Ba–city, om in het Sunflowerhotel te gaan lunchen. Het zijn allemaal mastedonten van hotels, verdiepingen hoog met lift en zelfs WiFi. Activiteit na het eten is boottochtje naar Monkey Island waar je kan zwemmen. Het water is echter veel te koud. We hebben een uurtje tijd en ik zoek schelpjes aan de waterlijn. Net als we met de eerste lading terug aan boord zijn verschijnen er enkele aapjes op het strand. Wanneer we allemaal terug op het bootje zitten tuffen we weer naar het eiland. We eten en gaan op kroegentocht naar de Blue Note bar waar het tussen 20:00 en 22:00 happy hour is, wat betekent 2 drinks kopen derde gratis. De Johnnie Walker Gold is slechts 65000 Vietnamese Dong dus we weten wat gedronken X tournékes lang. En dan keren we hotelwaarts. Ik heb een parelarmbandje gekocht van parels van Halong Bay maar voor de echte parelverslaafden zijn er zelfs handtasjes volledig van parels gemaakt. Volgens Liane is dat een geschenkje voor iemand die je niet goed hebben kan. We doen alsof we zo’n onding willen kopen en dingen maar af op de prijs terwijl we ondertussen lustig met het ding poseren en fotoshoot houden. Na tien minuten komen we tot de slotsom dat het veel te duur is en laten het zo.
De volgende dag vertrekken we na het ontbijt terug naar de boot om weer naar het vertrekpunt te varen. Het weer valt tegen, er hangt nevel en je kan moeilijk buiten zitten. Dus zetten we ons aan boord aan een ronde marmeren tafel en spelen “Schnauz” een Duits kaartspel met kaarten met karikaturen van Duitse politiekers van zes jaar geleden. Er heerst goeie ambiance. Men speelt een cd met zeemzoeterige engelstalige love songs, die door het kaartgezelschap worden meegezongen en we zitten al aan het bier. De gids onderbreekt even voor het evaluatieformulier en om ons nog een laatste rotsformatie te laten zien: The frog stone en the fighting cocks stone....". Nu ja met veel fantasie misschien. We lunchen aan het vasteland en keren dan weer met de bus naar Hanoi.
’s Avonds treffen we een koppel om samen te gaan dineren. Een fijne afsluiter van een leuke trip. Alleen het weer viel een beetje tegen maar je kan je wel een beeld vormen van wat het is bij ideale weersomstandigheden.

zaterdag 27 februari 2010

Inzicht

Als je zelf iets aan den lijven ondervindt dan blijft dat hangen of dringt het door. Het zelf ervaren is veel efficiënter dan boekenwijsheid. Dit is iets wat ik tijdens mijn Vipassana meekreeg en ik kan het alleen maar bevestigen.

Besef

Tijdens de Yoga cursus begon het ontzettend hard te gieten. Het was omstreeks vier in de namiddag, de sluizen gingen open en er leek geen eind aan te komen. De regen tikte op het metaalplatendak, zo erg dat we elkaar en zelfs onszelf niet meer konden horen praten.
Na de sessie haasten we ons naar de deur en kijken naar de regen die met bakken naar beneden valt. Krishna neemt een pot van het vuur en loopt al zingend naar buiten om deze in de regen te gaan afwassen. Ik doe een praatje met Jonatan, een Fransman die de laatste drie jaar in Afrika gewerkt heeft. Iets met waterbeheer in noodsituaties. We zijn getuige van de onzichtbare zonsondergang en zien het laatste licht nog hangen in de wolken. Het geeft een oranje gloed aan de lucht en een speciale sfeer aan het meer. En dan is het donker.
Ik denk erover te vertrekken. Nat word ik zowiezo en het is maar water. Krishna vraagt of ik gepresseerd ben en nodigt me uit voor een kopje thee. De thee staat al te pruttelen en ik ga graag op het aanbod in. Denk ok, wie weet regent het seffens minder. Jonatan moest eigenlijk zijn gehuurde fiets een half uur tevoren binnendoen maar volgens Krishna zal de man wel begrijpen dat hij later is omwille van de wolkbreuk.
We drinken onze thee gezeten op de yoga matjes bij het schaarse licht van een kaarsje want er is weer geen stroom tot ...uur. Jonatan neuriet een liedje en plots besef ik hoe gezegend ik ben. En wat de kracht van positief denken is. Moesten ze anders gereageerd hebben op de regen en het gebrek aan stroom zou heel mijn avond misschien om zeep geweest zijn. Ik zou dan door de regen naar huis gegaan zijn, nat en miserabel.
We praten wat over het gebrek aan afvalbeleid in Nepal en als de thee op is gaan we, Jonatan zijn fiets binnendoen en ik naar de lodge. We stellen dat het ons niks uitmaakt dat beetje water, wat trouwens goed is voor de grond. Thuis zijn we gewoon dat het enkele dagen kan regenen en miezeren.Wonder boven wonder lijk ik tussen de druppels door te lopen en ben ik amper nat -op mijn voeten na - als ik goedgemutst terugkom ik in de lodge. Maar goed dat ik mijn Teva’s aanhad.

Als ik het de volgende dag aan Krishna vertel zegt hij dat je je inderdaad moet hoeden voor negatieve gedachten. Indien je ermee gaat slapen, draag je er veelal de volgende ochtend iets van mee. Je brengt het meestal ongemerkt mee in je nieuwe dag. Het werkt als een magneet. En als je niet oppast kom je in een negatieve spiraal terecht. Negativiteit trekt negativiteit aan.
Het mooie echter is dat het mechanisme ook op dezelfde manier met positiviteit werkt.

Zien en kijken...

Krishna komt binnen met de prachtige fuxsia dahlia uit de tuin die tijdens de storm van gisteren afgeknakt is. Hij kijkt rond in de yoga hal. Waar zal hij ze zetten? In de “vaas” van gisteren waar 2 gladiolen staan? Die “vaas” is een platieken waterfles. En dan realiseer ik me dat het belangrijk is om je te focussen op het mooie, de bloemenpracht waardoor de niet zo fraaie vaas je quasi ontgaat....

Sleeping meditation

Ben momenteel een driedaagse yoga en meditatiecursus aan het doen. Toen ik gisteren thuiskwam na de eerste volle dag kon ik melden dat ik iets nieuws gedaan had, sleeping meditation. Zei:” Ik weet niet wat ie allemaal heeft gezegd, ik was weg, zalig en toen hij zei “Stretch your legs” was ik terug bij de les. Dat is pas meditatie! Geen pijnlijke lotushouding gewoon languit op de mat! Meer moet dat niet zijn...”
Vandaag na het eten zet ik me terug op mijn matje en roept hij me buiten in de tuin. “Ohterwise you’ll fall a sleep during the sleeping meditation, like yesterday.”
Ik hoor niet goed en de leraar had gezegd:”Don’t fall a sleep, stay awake!” Ik had verstaan dat je mocht slapen of wakker blijven om het even. (You can fall a sleep OR stay awake). Dus binnen de kortste keren lig ik daar heerlijk te soezen. Hoor hem van ver wat zeggen maar ik ben weg. Vandaag zegt hij meermaals tussendoor “Don’t fall a sleep” en “I will not sleep, relax but remain awake.... “ En ik ben wakker gebleven moet zeggen een totaal andere ervaring ;-).