Conversatie tussen mijn neefje Tim (5jaar) en Myriam mijn kleine zusje (35jaar)
Tim: Ons tante Cine is wel lang op reis hé.
Myriam: Ja
Pauze
Tim: Mama, waarom gaat tante Cine zoveel op reis?
Myriam: Wel Tim, tante Cine kan dat nu doen, omdat ze geen kindjes heeft, kan ze vele landen bezoeken.
Tim: Maar mama, als tante Cine kindjes had konden die toch gewoon meegaan....
Alhoewel ik geen eigen kindjes heb zitten er vele schaapjes in mijn hart. Misschien juist daarom kan je er op een andere wijze voor ze zijn. De kinderen van mijn tweelingzus wachten ook al met ongeduld op mijn terugkomst. En ik, ik kijk uit naar het weerzien met mijn petekindjes!
Heb dus juist een retourke België gekocht zodat ik in de paasvakantie thuis ben. Afspraak met de pedicure is al in orde. Tandarts en kapper volgen zodat ik weer presentabel ben. Daarna ga ik weer Down under waar dat helemaal niet belangrijk is!
CU
i
n
e
zaterdag 27 maart 2010
vrijdag 26 maart 2010
Mijn klaprozenrokske een schot in de roos?
Hoi An is vooral een schoenwinkel en kleermakersparadijs. De ééne winkel naast de andere.
Na een paar dagen ben ik toch gezwicht om één en ander te laten maken. Ge kunt kiezen wat en hoe, niet simpel. Als ik mijn rokje ga passen ben ik niet content dat ze het met een ander biezeke hebben afgezet. “Is much better” maar ik had er een zelfde kleur bloesje bij gekocht. Het bloesje past niet. Ik ben slecht gemutst over het biezeke en verlaat zonder stemverheffing of er verder woorden aan vuil te maken de winkel. De volgende morgen ga ik terug en begroeten ze me dolenthousiast. “I change for you” en het biezeke is inderdaad zoals het oorspronkelijke model, maar ze hebben gelijk het trekt op niks. Pas mijn topje, zit nog niet helemaal correct. Het rokje is in orde. Als ik op het terras erover een avocadoshake zit te drinken, denk ik ik ga het veranderen. Dus ik steek over en vraag om terug het andere biezeke eraan te zetten. Protest natuurlijk. Als ik het betalen wil, 3$. Ik argumenteer dat ik dan beter bij de concurrentie een ander rokje laat maken uiteindelijk komen we overeen 15.000 Dong. Ik content over de faire deal.
Ga de volgende dag langs, pas alles. Het past, alleen hapert de rits van het rokske een beetje maar soit. Oefening baart kunst. En dan komt het moment suprême als alles ingepakt is, mijn extra 15.000 Dong. Blijkt het geen 15.000 maar 50.000 te zijn. In hun gebroken Engels is fifteen of fifty nauwelijks van elkaar te onderscheiden en men hoort natuurlijk ook wat men graag horen wil. Zeg haar allé ge zei 3$ ik ging niet akkoord. Zij terug het is normaal 54.000 Dong doe dus een geste en dat geld is niet voor mij maar voor de kleermaker ... Dan wordt er ook niet meer lijzig gepraat maar geschreeuwd. Ik verhef mijn stem niet en denk, ok het zij zo. Duur rokske want het is een prul, zonder voering en vraag me af hoeveel wasbeurten het overleefd. En als ze toch nog “Thank you “zegt als ik het biljet van 50.000 Dong overhandig zeg ik : “No I should thank you because from now on I’ll write down the prices.”
Ze zijn verwonderd over mijn insteek en ik verlaat met een goed gevoel de zaak. Ben dus voor het eerst in mijn leven een klaprozenrokje rijker. Fotokes zullen voor later zijn want heb het juist samen met mijn overgewicht aan bagage huiswaarts gestuurd. En weet ook niet of dat op maat maken wel zo’n goeie zaak is want ben wel wat kilootjes kwijt. Zou dus goed kunnen dat tegen dat het rokske er binnen drie maanden eindelijk is, ik er al helemaal niet meer in kan ;-). Kan het natuurlijk altijd inkaderen als soeveniertje en aan de wand hangen.
Na een paar dagen ben ik toch gezwicht om één en ander te laten maken. Ge kunt kiezen wat en hoe, niet simpel. Als ik mijn rokje ga passen ben ik niet content dat ze het met een ander biezeke hebben afgezet. “Is much better” maar ik had er een zelfde kleur bloesje bij gekocht. Het bloesje past niet. Ik ben slecht gemutst over het biezeke en verlaat zonder stemverheffing of er verder woorden aan vuil te maken de winkel. De volgende morgen ga ik terug en begroeten ze me dolenthousiast. “I change for you” en het biezeke is inderdaad zoals het oorspronkelijke model, maar ze hebben gelijk het trekt op niks. Pas mijn topje, zit nog niet helemaal correct. Het rokje is in orde. Als ik op het terras erover een avocadoshake zit te drinken, denk ik ik ga het veranderen. Dus ik steek over en vraag om terug het andere biezeke eraan te zetten. Protest natuurlijk. Als ik het betalen wil, 3$. Ik argumenteer dat ik dan beter bij de concurrentie een ander rokje laat maken uiteindelijk komen we overeen 15.000 Dong. Ik content over de faire deal.
Ga de volgende dag langs, pas alles. Het past, alleen hapert de rits van het rokske een beetje maar soit. Oefening baart kunst. En dan komt het moment suprême als alles ingepakt is, mijn extra 15.000 Dong. Blijkt het geen 15.000 maar 50.000 te zijn. In hun gebroken Engels is fifteen of fifty nauwelijks van elkaar te onderscheiden en men hoort natuurlijk ook wat men graag horen wil. Zeg haar allé ge zei 3$ ik ging niet akkoord. Zij terug het is normaal 54.000 Dong doe dus een geste en dat geld is niet voor mij maar voor de kleermaker ... Dan wordt er ook niet meer lijzig gepraat maar geschreeuwd. Ik verhef mijn stem niet en denk, ok het zij zo. Duur rokske want het is een prul, zonder voering en vraag me af hoeveel wasbeurten het overleefd. En als ze toch nog “Thank you “zegt als ik het biljet van 50.000 Dong overhandig zeg ik : “No I should thank you because from now on I’ll write down the prices.”
Ze zijn verwonderd over mijn insteek en ik verlaat met een goed gevoel de zaak. Ben dus voor het eerst in mijn leven een klaprozenrokje rijker. Fotokes zullen voor later zijn want heb het juist samen met mijn overgewicht aan bagage huiswaarts gestuurd. En weet ook niet of dat op maat maken wel zo’n goeie zaak is want ben wel wat kilootjes kwijt. Zou dus goed kunnen dat tegen dat het rokske er binnen drie maanden eindelijk is, ik er al helemaal niet meer in kan ;-). Kan het natuurlijk altijd inkaderen als soeveniertje en aan de wand hangen.
zondag 14 maart 2010
Ha Long Bay
’s Morgens zitten er drie Vlaamse grieten aan het ontbijt. Eén van hen verspreekt zich en ik moet glimlachen met de lapsus waardoor ze doorhebben dat ik Nederlands versta.
Het ijs is gebroken en wordt een gezellige boel. Zij gaan echter een andere excursie doen maar kunnen de onze van harte aanbevelen. Zelf hadden ze het lumineuze idee het zelf te organiseren waardoor het veel duurder werd en ze er bovendien veel tijd aan kwijt waren. Ze waren ook heel alleen op de boot wat een beetje tegenviel. Ik ben niet zo’n “georganiseerde toertjesmens” maar weet dat je soms concessies moet doen.
Eerst is er een drie en half à vier uur durende busrit. Ik pas nog juist tussen de stoelen in de bus maar Liane is met haar 1m.81 net iets te groot. Aangekomen worden ticketjes voor ons gekocht en gaan we met een klein bootje naar onze jonk. Er heerst een drukte van jewelste.
Volgens de Vietnamezen is de baai ten oosten van de Red River delta één van de zeven wereldwonderen. De eilanden zijn stuk voor stuk rotseilanden, allemaal steil omhoog rijzende kalksteenmassa's. We krijgen aan boord een welkomdrankje aangeboden en een heerlijke lunch. Dan gaan we op excursie. In het eerste door ons bezochte eiland is een uitgebreid grottenstelsel ontstaan door de chemische verwering. De gids doet erg zijn best om wat te vertellen, helaas in moeilijk te verstaan Engels. Massa’s stalagtieten en stalagmieten waarin men dan met veel fantasie apen, olifanten, buddha,etc. kan zien. Eén druipsteenformatie had de vorm van een grote schildpad. Deze schildpad heeft volgens de gids een groot aanzien bij goedgelovige Vietnamezen want voor een gelukkige relatie moeten vrouwen de schildpad aan zijn kop aanraken! Ik heb maar voor alle zekerheid eens goed over het stenen bolleke gewreven. Moet zeggen het heeft iets, is indrukwekkend mooi. Om een idee te geven van de omvang er zijn verschillende “kamers” en er hebben 2000 mensen zich in verschuild. Aansluitend kan je kajakken maar dat sla ik over want ik wil niet mestnat zijn. Niet dat ik niet kajakken kan maar als je voorgangers water geschept hebben zit je d’office met een natte broek die niet meer droogt... Terug naar de boot voor het diner en dan kan je als je wilt gaan vissen maar ondertussen is het stikdonker. We spelen UNO, een kaartspel en drinken wat. De volgende ochtend is het ontbijt voorzien om 7:30. Om 8:15 moet je uitchecken uit je kajuit en dan ga je naar het grootste eiland. We worden weer op een bus geladen voor een “trekking” van 1,5 uur.: 40 minutes up, 10 minutes there and 40 minutes down. Het is bewolkt dus je ziet geen steek maar het is een pittige klim op glibberige stenen. Je kan een moeilijk of een gemakkelijker pad nemen, wij gaan uiteraard voor het moeilijke. Dan worden we terug in de bus geladen en rijden tot Cat Ba–city, om in het Sunflowerhotel te gaan lunchen. Het zijn allemaal mastedonten van hotels, verdiepingen hoog met lift en zelfs WiFi. Activiteit na het eten is boottochtje naar Monkey Island waar je kan zwemmen. Het water is echter veel te koud. We hebben een uurtje tijd en ik zoek schelpjes aan de waterlijn. Net als we met de eerste lading terug aan boord zijn verschijnen er enkele aapjes op het strand. Wanneer we allemaal terug op het bootje zitten tuffen we weer naar het eiland. We eten en gaan op kroegentocht naar de Blue Note bar waar het tussen 20:00 en 22:00 happy hour is, wat betekent 2 drinks kopen derde gratis. De Johnnie Walker Gold is slechts 65000 Vietnamese Dong dus we weten wat gedronken X tournékes lang. En dan keren we hotelwaarts. Ik heb een parelarmbandje gekocht van parels van Halong Bay maar voor de echte parelverslaafden zijn er zelfs handtasjes volledig van parels gemaakt. Volgens Liane is dat een geschenkje voor iemand die je niet goed hebben kan. We doen alsof we zo’n onding willen kopen en dingen maar af op de prijs terwijl we ondertussen lustig met het ding poseren en fotoshoot houden. Na tien minuten komen we tot de slotsom dat het veel te duur is en laten het zo.
De volgende dag vertrekken we na het ontbijt terug naar de boot om weer naar het vertrekpunt te varen. Het weer valt tegen, er hangt nevel en je kan moeilijk buiten zitten. Dus zetten we ons aan boord aan een ronde marmeren tafel en spelen “Schnauz” een Duits kaartspel met kaarten met karikaturen van Duitse politiekers van zes jaar geleden. Er heerst goeie ambiance. Men speelt een cd met zeemzoeterige engelstalige love songs, die door het kaartgezelschap worden meegezongen en we zitten al aan het bier. De gids onderbreekt even voor het evaluatieformulier en om ons nog een laatste rotsformatie te laten zien: The frog stone en the fighting cocks stone....". Nu ja met veel fantasie misschien. We lunchen aan het vasteland en keren dan weer met de bus naar Hanoi.
’s Avonds treffen we een koppel om samen te gaan dineren. Een fijne afsluiter van een leuke trip. Alleen het weer viel een beetje tegen maar je kan je wel een beeld vormen van wat het is bij ideale weersomstandigheden.
Het ijs is gebroken en wordt een gezellige boel. Zij gaan echter een andere excursie doen maar kunnen de onze van harte aanbevelen. Zelf hadden ze het lumineuze idee het zelf te organiseren waardoor het veel duurder werd en ze er bovendien veel tijd aan kwijt waren. Ze waren ook heel alleen op de boot wat een beetje tegenviel. Ik ben niet zo’n “georganiseerde toertjesmens” maar weet dat je soms concessies moet doen.
Eerst is er een drie en half à vier uur durende busrit. Ik pas nog juist tussen de stoelen in de bus maar Liane is met haar 1m.81 net iets te groot. Aangekomen worden ticketjes voor ons gekocht en gaan we met een klein bootje naar onze jonk. Er heerst een drukte van jewelste.
Volgens de Vietnamezen is de baai ten oosten van de Red River delta één van de zeven wereldwonderen. De eilanden zijn stuk voor stuk rotseilanden, allemaal steil omhoog rijzende kalksteenmassa's. We krijgen aan boord een welkomdrankje aangeboden en een heerlijke lunch. Dan gaan we op excursie. In het eerste door ons bezochte eiland is een uitgebreid grottenstelsel ontstaan door de chemische verwering. De gids doet erg zijn best om wat te vertellen, helaas in moeilijk te verstaan Engels. Massa’s stalagtieten en stalagmieten waarin men dan met veel fantasie apen, olifanten, buddha,etc. kan zien. Eén druipsteenformatie had de vorm van een grote schildpad. Deze schildpad heeft volgens de gids een groot aanzien bij goedgelovige Vietnamezen want voor een gelukkige relatie moeten vrouwen de schildpad aan zijn kop aanraken! Ik heb maar voor alle zekerheid eens goed over het stenen bolleke gewreven. Moet zeggen het heeft iets, is indrukwekkend mooi. Om een idee te geven van de omvang er zijn verschillende “kamers” en er hebben 2000 mensen zich in verschuild. Aansluitend kan je kajakken maar dat sla ik over want ik wil niet mestnat zijn. Niet dat ik niet kajakken kan maar als je voorgangers water geschept hebben zit je d’office met een natte broek die niet meer droogt... Terug naar de boot voor het diner en dan kan je als je wilt gaan vissen maar ondertussen is het stikdonker. We spelen UNO, een kaartspel en drinken wat. De volgende ochtend is het ontbijt voorzien om 7:30. Om 8:15 moet je uitchecken uit je kajuit en dan ga je naar het grootste eiland. We worden weer op een bus geladen voor een “trekking” van 1,5 uur.: 40 minutes up, 10 minutes there and 40 minutes down. Het is bewolkt dus je ziet geen steek maar het is een pittige klim op glibberige stenen. Je kan een moeilijk of een gemakkelijker pad nemen, wij gaan uiteraard voor het moeilijke. Dan worden we terug in de bus geladen en rijden tot Cat Ba–city, om in het Sunflowerhotel te gaan lunchen. Het zijn allemaal mastedonten van hotels, verdiepingen hoog met lift en zelfs WiFi. Activiteit na het eten is boottochtje naar Monkey Island waar je kan zwemmen. Het water is echter veel te koud. We hebben een uurtje tijd en ik zoek schelpjes aan de waterlijn. Net als we met de eerste lading terug aan boord zijn verschijnen er enkele aapjes op het strand. Wanneer we allemaal terug op het bootje zitten tuffen we weer naar het eiland. We eten en gaan op kroegentocht naar de Blue Note bar waar het tussen 20:00 en 22:00 happy hour is, wat betekent 2 drinks kopen derde gratis. De Johnnie Walker Gold is slechts 65000 Vietnamese Dong dus we weten wat gedronken X tournékes lang. En dan keren we hotelwaarts. Ik heb een parelarmbandje gekocht van parels van Halong Bay maar voor de echte parelverslaafden zijn er zelfs handtasjes volledig van parels gemaakt. Volgens Liane is dat een geschenkje voor iemand die je niet goed hebben kan. We doen alsof we zo’n onding willen kopen en dingen maar af op de prijs terwijl we ondertussen lustig met het ding poseren en fotoshoot houden. Na tien minuten komen we tot de slotsom dat het veel te duur is en laten het zo.
De volgende dag vertrekken we na het ontbijt terug naar de boot om weer naar het vertrekpunt te varen. Het weer valt tegen, er hangt nevel en je kan moeilijk buiten zitten. Dus zetten we ons aan boord aan een ronde marmeren tafel en spelen “Schnauz” een Duits kaartspel met kaarten met karikaturen van Duitse politiekers van zes jaar geleden. Er heerst goeie ambiance. Men speelt een cd met zeemzoeterige engelstalige love songs, die door het kaartgezelschap worden meegezongen en we zitten al aan het bier. De gids onderbreekt even voor het evaluatieformulier en om ons nog een laatste rotsformatie te laten zien: The frog stone en the fighting cocks stone....". Nu ja met veel fantasie misschien. We lunchen aan het vasteland en keren dan weer met de bus naar Hanoi.
’s Avonds treffen we een koppel om samen te gaan dineren. Een fijne afsluiter van een leuke trip. Alleen het weer viel een beetje tegen maar je kan je wel een beeld vormen van wat het is bij ideale weersomstandigheden.
Abonneren op:
Posts (Atom)
