donderdag 31 december 2009

sssssssst

Mijn goede voornemen om 2009 af te sluiten was m’n blog up te daten. Internetten in Nepal is echter niet evident. Het gaat tergend langzaam als de internetcafé’s al open zijn want om de haverklap leggen de Maoïsten en andere etnische minderheden het openbare leven plat. Als kers op de taart zijn er de nu dagelijks wederkerende periodes waarop de stroom uitvalt. Momenteel 4 uur per dag, verdeeld in blokken van twee uur maar volgende week waarschijnlijk 6 uur. Wifi-café’s zijn er wel maar nooit snel. Het goeie is dat surfen gratis is als je iets consumeert.
De verhaaltjes van m’n Gokyo Lake Trek die komen nog wel. Ben spijtig genoeg m’n dagboekje met aantekeningen en ganse collectie dranklabeltjes verloren ;-(... Wordt nog wat puzelen om dat in grote lijnen te reconstrueren dus een beetje geduld.
Om het nieuwe jaar goed in te zetten ga ik Vipassana (* zie onderaan) doen. Dat is 10 dagen in stilte mediteren. Het is even buiten Pokhara (in Nepal) en ik moet er zijn op 1 Januari om 12:30.
Omdat er gefluisterd wordt dat het Banda zijn gaat (=staking die alle gemotoriseerde vehikels van straat houdt en winkels en resto’s dicht) ben ik verplicht vandaag al naar ginder af te zakken. Wordt dus een zeer sobere start van “oud-naar-nieuw” alvast een goede voorbereiding. Als notoire langslaper kan ik melden dat men om 4 uur opstaat. De maaltijden zijn beperkt dus dat gaat de weegschaal alleen ten goede komen.

Hier alvast het schema om mee te kunnen genieten.

4:00 am Morning wake-up bell
4:30-6:30 am Meditate in the hall or in your room
6:30-8:00 am Breakfast break
8:00-9:00 am Group meditation in the hall
9:00-11:00 am Meditate in hall/room according to the teacher's instructions
11:00-12:00 noon Lunch break
12noon-1:00 pm Rest and interviews with the teacher
1:00-2:30 pm Meditate in the hall or in your room
2:30-3:30 pm Group meditation in the hall
3:30-5:00 pm Meditate in hall/room according to the teacher's instructions
5:00-6:00 pm Tea break
6:00-7:00 pm Group meditation in the hall
7:00-8:15 pm Teacher's Discourse in the hall
8:15-9:00 pm Group meditation in the hall
9:00-9:30 pm Question time in the hall
9:30 pm Retire to your own room--Lights out

Meld me weer als ik terug speechtherapy benodig.

Aan allen een gezond en liefdevol 2010 gewenst!

(* Wat is Vipassana?)
Vipassana is een meditatietechniek die 2500 jaar geleden werd herontdekt en onderwezen door Gautama de Boeddha. Het woord Vipassana betekent: inzicht, de dingen zien zoals ze werkelijk zijn. Het is een eenvoudige, praktische techniek die een universele remedie voor universele problemen biedt. De techniek is in Birma in zijn oorspronkelijke en pure vorm bewaard gebleven en staat los van iedere vorm van religie.
De techniek
Vipassana is een proces van zelfobservatie met als doel de geest tot in de diepste lagen te zuiveren van negativiteit en onzuiverheden als woede, haat, hebzucht en angst. Naarmate de invloed hiervan zwakker wordt, komen positieve eigenschappen zoals liefde, mededogen, vreugde en gelijkmoedigheid vanzelf tot ontwikkeling. De meditatietechniek wordt geleerd in een 10 daagse cursus. Zo'n cursus vormt een mentale training met een diepgaande waarde voor het dagelijks leven

vrijdag 18 september 2009

Spreukje van Paulo Coehlo

Er is een gezegde dat je in alle talen tegenkomt: uit het oog uit het hart. Maar ik durf te stellen dat eerder het omgekeerde het geval is: hoe meer iets uit het oog is, hoe meer ons hart het mist.

Uit Elf minuten



Maar loslaten geeft houvast en groeipotentieel ;-)

Cine

maandag 20 juli 2009

WATOU 2009 - Tussen Taal en Beeld













Watou is een klein, pittoresk dorpje aan de Franse grens. Aan de kerk een dorpsplein met cafeetjes en eetgelegenheden. Jaarlijks hou ik mijn bedevaartje naar dit oord. Er is een kunsttentoonstelling op verschillende locaties in het dorp:
in de kamers van een rusthuis, in de kelder van de plaatselijke brouwerij, in stallen, het klooster en zelfs de kerk.
De verscheidenheid aan locaties, het landelijke karakter, de weidsheid van de velden en de stilte geven een meerwaarde aan het geheel. Toegegeven je bent vanuit Antwerpen best even onderweg maar ik vind het absoluut de moeite waard.

Fantastisch is het gedicht "Nieuwstad 14" van Bart Moeyaert. Het geheel in een woonkamer met in twee hoeken een stoel waarin je kan plaatsnemen. In het midden van de kamer hangt een luster van scheermesjes en veiligheidsspelden van Colin Waeghe. Eronder in een grote cirkel, het gedicht uitgesneden in een vierkante, zilverkleurige metalen plaat. En gelukkig aan de schoorsteenmantel nogmaals hetzelfde gedicht, ditmaal klassiek uitgeschreven. Ik hoop hier geen copyright overtreding te begaan maar wil de ervaring graag delen:

Nieuwstad 14

Ik was bezoek dat langer bleef en anders sprak,
maar ik misstond niet in de kamer. Een beetje
als een schemerlamp die op den duur de sleutel kreeg.
Ik deed niet ongezellig en in mijn buurt was het
aan tafel minder leeg. Maar nog liet niemand na
mij af en toe te wijzen op mijn tong, mijn grond.
Dan noemden ze mij onverwachts weer anderman
en zonden mij naar huis, terwijl ik juist begon
te wennen aan de lucht en onderhand ook dacht
dat ik een hart veroverd had. Maar niets was
minder waar dan dat. Op tijd en stond werd
naar mijn stoel gekeken, gepolst of ik al wortel
schoot. Ik hield mijn mond en vond het krassen
van de meeuwen geen goed teken. Hoe kwam het
dat ik binnen zat en tegelijk nog buiten stond.

Bart Moeyaert













In het klooster nadat je de trap opgaat in een huisje met psychedelisch behang kom je aan een kamer met allemaal videotape op de grond, een rood gestreept plastic lint met opschrift: "RESTRICTED ART ZONE" belet je binnen te gaan en in het midden brandt een witte neon lichtreclame op zwarte achtergrond met: "Rien à voir". Schitterend gewoon!


Ook geweldig is het filmpje "Speech Bubbel" van Adam Leech in een duistere koeiestal. Goed om weer in Belgenland te zijn ;-). Het nieuwe café aan lokatie vier is trouwens een echte aanrader. Hommelbier van 't vat ook. De happening is dagelijks toegankelijk en loopt nog tot zes september.

maandag 13 juli 2009

Scoutskamp in Honnay

Ben vandaag mijn nichtje gaan afhalen van haar scoutskamp in de Ardennen. Werd er om 12u. verwacht en dan was er een BBQ. Ze had gezegd mijn mama en papa moeten werken en kunnen me niet afhalen maar mijn tante komt.
Vroeg iemand van de leiding : "Wanneer komt uw tante nu eigenlijk?"
“Oh” zei Carolien " dat is mijn tante."
"Ah ik dacht al dat uw mama er toch was..."

Charlotte (een kampgenootje): Uw tante ziet er wel een toffe uit.
Carolien : Ja, die is zoals mijn mama alleen zaagt die niet zo!
"Ooooh" zegt het kameraadje ik wou dat mijn mama ook een tweelingzus had ;-)

De terugweg verliep vlot net voor de avondspits met een taterwater op de achterbank. We waren juist op tijd om Thomas zijn verjaardag te vieren.

zaterdag 20 juni 2009

Home Garden of Garden Home in ieder geval oase van groen!

Ben vandaag verhuisd naar het guest house aan de voet van de helling “Home Garden” en het is een oase aan groen. Zelfs in m’n badkamer staan er echte planten! De eerste keer dat ik zoiets tegenkom. Ik heb een terras waarvan de tegels een grasprint hebben en hoe stom ook het werkt. Dezelfde tegels liggen ook in m’n douche met heerlijk warm water. Kan eindelijk weer eens deftig m’n haar wassen. Maar het meest geweldig zijn de de bovenste rij tegels van m’n douche: rode tulpen! Volgens mij is deze bungalow na de tsunami heropgebouwd door Hollanders. Telkens ik onder de douche ga moet ik me tegen houden om niet uit volle borst “Tulpen uit Amsterdam” te gaan bleiren. Op m’n terras staat een bamboe tafel en plooistoel. En boven een visbak hangt een hangmat. Het ding is niet echt op mijn formaat voorzien maar ik slaag er toch in heen en weer te wiebelen. Als Kris, een gast die hier werkt, langskomt zegt hij medelevingsvol:”Sorry bit small for you...” Aan de wand hangt een roze sculptuur van twee dames, die een blad vasthouden waaruit water lopen kan dat vanuit de viskom wordt opgepompt. Als ik wat hard wiebel scheer ik met m’n neus net boven hun boezem. En de eerste keer dat ik de hangmat gebruikte knalde ik natuurlijk pardoes een bloempot met groene plant in de bak vol gupppies. Het is luxueuzer en de bungalows lopen aansluitend langs elkaar waardoor je minder privacy hebt maar dan weer sneller contact legt met anderen. In het midden is er een binnenkoer vol groen en staat er een tafel met zitbanken. Enkele foto’s zullen meer zeggen dan ik kan vertellen... Maar het allertofste is dat ze hier gratis wireless internet hebben! Dat is trouwens de hoofdrede waarom ik verhuisd ben. En ironie. Zit vanavond te eten, stappen er een Canadees en Amerikaanse binnen die in Korea wonen. Ze blijken de bungalow te hebben die ik gisteren had. It’s such a small world! En hoe groot is de kans dat je die mensen vind als je er überhaupt naar op zoek zou gaan? Morgen ga ik snorkelen. Volgens Kris kan je hoesten en snorkelen tegelijkertijd en wie weet zijn tegen dan mijn hoestbuien verleden tijd? Het is mijn laatste volle dag op het eiland dus de hoogste tijd om eens onder water te gaan kijken! Aan de wand van het bureau hangt een mooie “Finding Nemo” foto. Ben benieuwd of ik die ook echt te zien zal krijgen... Nu ja wie niet waagt niet wint!

P.S.
1) Terwijl ik in m’n hangmat lig te surfen valt m’n mediaplayer zonder muziek. Ik besteed er niet veel aandacht aan tot ik plots getuige ben van een kreunen en steunen van het jonge Franse koppeltje dat de bungalow naast mij betrekt. Misschien is minder luxueus en anoniemer nog zo geen slechte optie? Zelfs al moet je daarvoor 84 trappen doen ;-) ...
2) Foto's volgen

Ascese op Koh Phi Phi

Omdat ik er op een boogscheut vandaan ben besluit ik naar Koh Phi-Phi te gaan. Ik kan al evengoed daar uitzieken als in Phuket te blijven waar men regen voorziet. Als je de brochures mag geloven zou het één van de paradijselijkste plekjes op aarde zijn. Ik regel op straat een tuk tuk voor 13:00. Bij het uitchecken wil de dame aan de receptie me een all inn ticket wil verkopen omdat het bij haar goedkoper is. Ik zeg dat ik al een tuk tuk heb maar desnoods interesse heb in alleen het ticket. De tuk tuk staat keurig om 13:00 klaar maar wil persé een stop doen om een stempel te vergaren die 100 Baht waard is. Ik stem ermee in op voorwaarde dat het bij die ééne stop blijft en ik niks koop. Drie minuten, veel langer zal het niet geduurd hebben sta ik terug buiten. Het was een sieradenwinkel en de souvenirs (made in China) stonden aan 50% reductie. Het voordeel van te reizen zonder plek in je bagage is dat je ook echt niets koopt ;-).
Als we bij de pier aankomen blijkt dat m’n ferry niet om 13:30 maar om 14:30 vertrekt. Het is onduidelijk, gebrekkig engels, ik voel me bekocht en begin zonder er bij na te denken op z’n Westers met stemverheffing van m’n tak te maken. De ticketdame noemt me spontaan Sir. Maar als ik nadien op het bankje naast hen zit te wachten schaam ik me diep. Na al die tijd en zo een uitschuiver. Hoewel ultra toeristische plekken dit wel meer gewend zijn. Toch vinden ze het brutaal en ongepast. Nooit je stem verheffen en altijd vriendelijk blijven. Daarmee heb ik al wonderen verricht. Nu ja het kwaad is geschied. Gelukkig is het maar de ticketverkoop van de boot op de heenweg dus blijven de gevolgen beperkt. Maar ik stond versteld van mezelf. Hoe snel verval je toch weer in automatismen. Trouwens een goeie analyse van de vertrektijdentabel had alles kunnen vermijden. Nu ja gedane zaken nemen geen keer. Ik ben wel weer blij m’n Mc. Safe net op m’n rugzak te hebben. Kan zodoende m’n rugzak rustig aan boord brengen, deze aan de railing vastmaken en terug een zitje in de schaduw opzoeken.
Bij aankomst op de pier worden de slaapplekken je naar het hoofd geslingerd. Met m’n grote rugzak, beding ik voor mij alleen een bungalow met ventilator voor 400 Bath per nacht. Het is eenvoudig maar schoon.Voor het eerst sinds lange tijd lig ik weer in een zéér groot bed. Spendeer de dag met lezen en rusten en de ziel uit mijn lijf hoesten en m'n nieuwe bikini te testen. Omdat het zo broeierig heet is transpireer ik als een gek. Hierdoor pakt de zonnecrème niet aan de bovenkant van m'n rug. Gelukkig heb ik de tegenwoordigheid van geest niet al te lang aan het strand te blijven bakken maar in de schaduw op het terras van m'n bungalow te gaan lezen. Resultaat het bovenste stukje van m'n rug en linkerschouder is kreeftroze. Het is al 22:00 als ik besluit iets te gaan eten. Ik neem een Thais restaurantje, Garlic 1992 klinkt alvast goed. Zit alleen aan een tafeltje en nadat m’n bestelling is opgenomen geeft de serveerster me een boekje om de tijd te doden. Het is een speciale fotobijdrage van de Tsunami van 26.12.04. De beelden en Engelse teksten zijn schrijnend en ik vraag me af waarom ze me dat in godsnaam voor de maaltijd geeft. Je ziet foto’s van de verwoesting, de doden, de gewonden, de massagraven, de ellende en de gelukkigen die het overleefden. Een zware boterham als voorgerecht. In het restaurant hangt ook een bordje met bedankje voor alle steun die ze verkregen bij de heropbouw. Ondanks alles eet ik m’n bordje leeg en bestel nog een citroen ijswater als dessert. Daarna ga ik een kijkje nemen op de beach parties maar hou me keurig aan het door mezelf opgelegde alcoholverbod en ga vrij snel naar m’n bungalow voor een verkwikkende nachtrust. Wil me eerst terug terug oké voelen zodat ik weet dat de oorzaak van m’n suffe kop niet van de alcohol komt. Maar het gaat langzaam beter. Ik kan toch al op het strand blijven waar ik de dag tevoren nog de benen moest nemen omwille van de bassen van de DJ en de oorpijn tot gevolg. Langzaam maar zeker maar zeker langzaam, m’n motto in de bergen is hier blijkbaar ook van toepassing. Volgende keer moet ik misschien twee keer nadenken voor ik iets boek bij een plek die “Up Hill Cottage” heet. Ik heb de bovenste bungalow waardoor ik een relatief mooi zicht heb en rustig zit maar dit resulteert ook in 84 trappen... De flyers voor de beachparties gooi ik in de vuilbak. “Buy one bucket, get one free!” Je koopt letterlijk een klein emmertje waarmee je in de zandbak speelt, gevuld met een flesje rum/whisky/...,cola en de lokale Red Bull. Je krijgt er zelfs een rietje bij. Geen wonder dat het feestgedruis tot in de vroege uurtjes klinkt. Bovendien vraag ik me af of de vele tattoe shops zonder al die buckets ook zo'n goeie zaken zouden doen. Ondertussen heb ik geleerd door alles door te slapen, gebruik zelfs m’n oorstopjes niet meer. En, ik slaap lekker!

zondag 22 maart 2009

Terug in Sydney: Taronga Zoo

Het is alweer even geleden sinds ik iets op m'n blog gepost heb. Sommigen vragen zich waarschijnlijk af of ik nu aan Franz of aan Josef ben blijven plakken. Alvorens speculaties en mogelijke weddenschapen uit de hand lopen. Zit weer in Sydney bij Heike en Richard, die met hun gezinnetje in Gordon ten noorden van Sydney wonen. Heike is een oude humanioravriendin die ik eeuwen niet meer gezien had en waar ik eerder in januari reeds te gast was. De eerste avond ben ik nog maar net aangekomen of we gaan een ringtail possum terug vrijlaten. De beestjes zijn territoriumgebonden dus moeten we een eindje rijden. Geen probleem, we hebben genoeg om over te kletsen onderweg. Na een korte inspectie is het tweede plekje goedbevonden om de possum los te laten. Heike hangt een nest in een struik en het beestje doet perfect wat het moet doen. Het komt uit z’n huisje draait zich nog eens om, kijkt lief naar Heike als bedankje voor de goede zorgen en verdwijnt in de boom. Had ik een filmcamera gehad dan had je het scenario niet beter kunnen verzinnen en timen. Op de klif heeft iemand een witte sofa neergepoot. Je hebt er een fantastisch uitzicht over het water en alhoewel het donker is, is de lichtshow geweldig. Vanuit de luie zetel krijgen we een klank en lichtspel van onweer op afstand! Great to be back!
's Ochtends zetten we de jongens af op school en gaan met Billie die een vrije dag heeft naar de zoo. Het weer is aangenaam zonnig en niet te warm. Meer moet dat niet zijn en een welgekome afwisseling na de koelere dagen in Nieuw Zeeland. Australië is een continent met vele rare en gevaarlijke dieren, ook in de dierentuin. We beginnen bij de obligate kangeroes en wallabies. Tof maar in de natuur is wel indrukwekkender! Ben blij ze daar voor het eerst te hebben zien rondhuppelen net als in de tekenfilms. Verder zien we schildpadden met puistenschild. En wanneer Heike een foto nemen wil van de langnek schildpad dondert haar zonnebril pardoes het water in, pal op de knikker van de arme schildpad. Weg foto object! We kunnen het ding gelukkig recupereren zonder er een verzorger bij te moeten halen. Geen wonder dat de giraffen een lange nek hebben... Ze hebben een kooi met een prachtig uitzicht op de stad. Je zou voor minder je nek uitsteken! Als je veel tijd hebt kan je je zo positioneren dat het net is of de giraffe aan het Opera House knabbelt. We besluiten de vogelshow te gaan bekijken. Je zit in een arena met zicht op het Opera House en Harbour Bridge! Een animatrice geeft uitleg over de 800 verschillende vogels die in Australië leven. Vervolgens komen er boven je hoofd prachtige veren voorbij: elegante grote of kleurrijke kleinen. Een Ibis neemt ongewenst deel aan de show en verstoort de voorstelling. De roze galah zou normaal een munstuk moeten ophalen uit het publiek maar geraakt de kluts kwijt en doet zijn kunstje niet. Dan komt de roofvogel maar deze beslist het hazepad te kiezen en vertrekt. Omdat deze arend, als die terug zou komen, de andere speciemen zou aanvallen moet de voorstelling worden stopgezet. Het blijven beestjes en geen computers. Gelukkig wordt de grote loebas snel bij de lurven gevat en door zijn trainster in veiligheid gebracht waarna de geduldige kijklustigen, het vervolg van de show kunnen aanschouwen. Daarna wandelen we naar beneden en nemen de kabelbaan terug naar boven. Met open hemel en een goed zicht, ga je over de olifanten hun leefkwartieren, niet slecht. Koalas zijn schattige stinkers die 20 uur per dag slapen. We hebben geluk en treffen een zeer actieveling. Een lust voor het oog! Dan is het bedtijd voor Billie dus gaan we huiswaarts. Goe begonnen is half gewonnen! ’t Is hier weer geslaagd.

Prentjes:
http://picasaweb.google.be/Tante.Cine.opreis/TarongaZoo

vrijdag 6 maart 2009

@ Franz Josef




Het verschil tussen Australië en Nieuw Zeeand is dat je hier nooit een levensbedereigende insectenbeet kunt krijgen. Niettegenstaande dat kunnen sand flies vreselijk irritante beten geven. Het zien er kleine onschuldige vliegjes uit maar een beet kan dagenlang blijven jeuken. En hoe meer je krabt hoe erger het wordt.
Ben in Franz Josef beland, een zakdoek groot, de plaats is vernoemd naar de naburige Franz Josef gletsjer. Julius von Haast deed geologisch onderzoek op de gletsjer en aangezien er al een Haast I is en een Haast II en hij geen Haast III wenste is deze gletsjer genoemd naar zijn keizer Franz Josef van Oostenrijk, de man van Sisi. Heb er een mooie gletsjerwandeling gemaakt. Slechts een halve dag omwille van de weeromstandigheden maar ben blij want gisteren regende het pijpestelen en vandaag staan er ook al weer wolken aan de hemel. In deze regio valt zo’n 7 meter regen per jaar. Het goede is dat hierdoor de gletjser gevoed wordt met veel sneeuw, die na een tochtje van 70 jaar van boven naar beneden, een gedaantewisseling van ijs naar water ondergaat. Het wonderbaarlijke is dat je om bij de gletsjer te komen eerst door een stukje tropisch regenwoud wandelt. Er zijn volgens de gids slechts 3 zulke plekken in de wereld, de naburige Fox glacier en ergens in Argentina. Je mag niet op eigen houtje gaan wandelen in het gebied. Er gebeuren af en toe ongelukken stukken ijs die afbrokkelen of stenen die naar beneden vallen. Slechts één bedrijf organiseert wandelingen in het gebied. Je kan een halve dag, een dag of zelfs een heli-trip doen. Dan voert een helicopter je naar boven waar je van het uitzicht kan genieten en een wandelingetje maken. Budgetair is dit iets te onvriendelijk voor mijn portemonee dus ik hou ik het bij zelf de benen strekken. Voor de dagwandeling staat dat die uitdagend is. Ik ontmoet een proffessionele basebalspeelter uit Sydney die zegt dat een halve dag fysisch pittig is. In tweestrijd weet ik niet goed wat kiezen. Maar het weer beslist voor me. Er is regen op komst dus besluit ik de halve dag in droge omstandigheden te doen en schrijf me in voor de 15:00 tocht. De volgende ochtend giet het waardoor verschillende tochten afgelast worden! ;-)
De groep wordt nog eens in drie kleinere groepen verdeeld. De eerste op hoog tempo, de tweede gemoedelijker en de derde langzaam. Ik kies maar voor de tweede want ik wil niet diegene zijn die niet meekan maar ik betreur mijn keuze. Het had iets pittiger van me gemogen. Daar waar het een beetje moeilijk is zijn er koorden gespannen om je aan vast te houden. Bovendien gaat de gids vooraan en hakt hij treden in het ijs. Verder moet je maar goed stampen om met je stijgijzers goeie grip te hebben. Het zicht is adembenemend. Je voelt je zo klein en kwetsbaar tussen al dat natuurgeweld. Af en toe kraakt het ijs of vallen er steentjes naar beneden. De wereld staat hier duidelijk niet stil. Het is een oase van sneeuw en ijs. De tinten blauw en grijs van het ijs, strelen het oog. Prachtige vormen, grillige spleten en smeltwater... Een ijsklontje als soevenir meenemen heeft niet veel zin maar ik vind een leuke steen. Zal binnenkort toch een pakketje schelpen en steentjes huiswaarts moeten sturen en dan probeer ik al zo min mogelijk mee te nemen.

De beelden spreken voor zich:





donderdag 5 maart 2009

Abel Tasman een magnifieke kustwandeling

Het vervelende van de beroemde wandelingen is dat je ze lang op voorhand boeken moet. Aangezien ik geen tent heb en ook geen aangepaste slaapzak en hier voor deze ééne keer niet in investeren wil heb ik er een dagwandeling van gemaakt en het mooiste stuk gelopen van Tonga tot Torrent Bay. Ik had nog net tijd genoeg om naar de volgende oppikplek te gaan -Anchorage Bay-moest omwille van de hoge tij helemaal rond maar heb er de voorkeur aangegeven gewoon op het strand te zitten genieten van het prachtige uitzicht.
Elmira, het Kroatische meisje dat ik 's morgens aan de jeugdherberg ontmoette legde zich daar helemaal bij neer (en deed een dutje). Mijn watertaxi kwam om 16:15, zij had nog tot 17:45.
Mooie wandeling, breed wandelpad niet extreem veel stijgen en dalen en dan afwisselend door woud met prachtige varenbomen, treurende dennen alsook langs de kust met uitzicht op appelblauwzeegroen water. Omdat we in Barrent Bay net op tijd waren voor de lage tij konden we nog beenhoog door het water waden en bespaarden we ons wat wandelafstand. Die hebben we dan gebruikt gezeten op het strand, tot het water ons letterlijk weer op de been bracht. Ik had een watertaxi geboekt bij Aqua Taxi en deze rijden met een tractor waarachter een motorboot op een trailer hangt, het water in. Je krijgt alleen bij het in- en uitstappen in het natuurpark natte voeten. Grappig was dat een stel scandinaven een poging deed om zandvrije voeten te hebben en daarbij een demonstratie gaven van hoe het niet moet. Dan is onze methode, na het doorwaden even door het zand en halt houden tot het zand opdroogt toch efficiënter me dunkt. We zagen die kerel letterlijk te water gaan door zijn gestuntel op één voet, hinkelend om zijn in het water schoongespoelde voet maar niet neer te zetten in het zand waardoor hij natuurlijk omviel en... in het water belandde.
Leuke, boeiende afwisselende wandeling. Een echte aanrader!

Het beeldmateriaal:
http://picasaweb.google.be/Tante.Cine.opreis/AbelTasmanWalk?feat=directlink

zondag 1 maart 2009

JEF een nieuwe man in mijn leven

Jefke is geboren alleluja olé.

Jefke is geboren ,

voortaan zijn ze met twee!


Zij die dachten dat ik één of andere vent ben tegengekomen moet ik helaas teleurstellen... Superman nog niet ontmoet. Maar ben meter van JEF!

Volgens zijn ouders (evaluatiedatum 04/03/09):
een rustige, klokvaste eter en goede slaper...

donderdag 12 februari 2009

Tongariro Alpine Crossing

We moeten vroeg uit de veren om te ontbijten en de bus te nemen die ons naar het nationaal park brengt. Gelukkig pikt men ons omstreeks 5:30 voor de hostel op, maar 5:30 blijft vroeg. Op de bus krijgen we richtlijnen en een noodnummer voor als we moeilijkheden zouden ondervinden tijdens de trip. Het begint gemoedelijk een uurtje lekker instappen, quasi altijd vlak tot Soda Springs. Het is bewolkt waardoor het zicht beperkt is maar het fysisch goed te doen is. Volgens de brochure is het van Mangatepopo Car Park tot Soda Springs een uurtje stappen. “This section is nice and easy” lees je, wat ik alleen maar beamen kan. Tussen Soda Springs en the South Crater staan de hoogtelijnen dichtbijeen: het wordt dus stijl. Om het geheel te veraangenamen? heeft men trappen gemaakt, het is de Devils Staircase genaamd. Volgens de brochure doe je er 45 minuten over, wij blijven af en toe uithijgen en het uitzicht bewonderen waardoor we er iets langer over doen. Van de South Crater tot de Red Crater is nog een serieuze klim. Waarom het rode krater heet is, is in één oogopslag duidelijk. Werkelijk adembenemend mooi.
Uit de grond komen witte wolken met sulferaroma. Na al dat stijgen mogen we dalen en hoe. Door het puin naar beneden, kijkend op prachtige emerald blauwe meren. Hier besluiten we te picknicken. We zoeken een goede steen en verorberen ons door Anja gemaakte lunchpakket. Zwemmen is spijtig genoeg uit den boze. Het is vulkanisch actief gebied en je zou je aardig kunnen verbranden in plaats van af te koelen. Na The Blue Lake is het alsmaar bergaf. Het landschap wordt op één plaats een mooi bloementapijt. Dan is het weer een combinatie van grassen en mossen, ontelbare tinten groen. Tot slot lopen we door woud waar het warm en vochtig is.Volgens de brochure zou jer er 7 à 8 uur over doen, we klokken het zonder er een koerske van te maken af op 7 en een half uur. Niet slecht. Het was best een pittige wandeling maar absoluut de moeite waard. Vooral de afwisseling maakt het een adembenemend avontuur soms omwille van de conditie soms te wijten aan de natuur. Met andere woorden een ideale wandeling om Anja haar nieuwe wandelschoenen “Down Under” de gepaste aftrap te geven.

Het beeldmateriaal spreekt voor zich: http://picasaweb.google.be/Tante.Cine.opreis/TongariroAlpineCrossing

zondag 8 februari 2009

Girlswalk

De laatste dag van mijn verblijf in Sydney neemt Heike me mee op een wandelingetje in West-Head. Hier kwamen we de eerste ochtend picknicken en morning tea nemen, dit maakt dus de cirkel rond. Vanop deze lokatie zie je Lion’s Island en Palm Beach. We brengen de jongens naar school en gaan lekker ontbijten in het dorp. Dan rijden we naar de parkeerplaats waar we de auto achterlaten en de kinderwagen in gereedheid brengen. Het allereerste dier dat we zien is een grote goanna. We hebben geluk een tijdje later kruisen we er weer één op het pad. Tijdens onze trip zoeken we tevergeefs naar slangen. Eerst komen we op West Head Viewpoint aan. We besluiten de hele tour te doen en gaan tot aan het strand ondanks de trappen en obstakels. De eerste vijf minuten is het strand van ons alleen. Zalig! Dan komt er nog een koppel een plonsje in het water doen en zijn er drie wandelaars. We spelen wat met Billie in het water en laten haar een beetje in het zand spelen in de schaduw van een enorme oeterschelp (zie foto). Prachtig wat de branding met stenen doen kan. Ernaast liggen zwart-grijze exemplaren met een uitzonderlijke tekening. Na deze rustpauze terug naar boven want de rest van het pad staat door het getij onder water. Vanaf nu nemen we om de beurten de kinderwagen en werken deze gezamelijk door het hindernissenparcours. Het pad is er helemaal niet op voorzien. Maar waar een wil is, is een weg . We komen een groepje wandelaars tegen die hun ogen niet kunnen geloven. Zijn jullie hier geraakt met die kleine? “You girls are brave” zei een dame. Maar ze bedoelde duidelijk, jullie zijn goed gek. Toegegeven we hebben een beetje gezwoegd maar het was absoluut de moeite waard! Gelukkig vond Billie het allemaal goed. Ik weet niet of het nog zo aangenaam zou zijn als ze de hele rit luidkeels te kennen zou gegeven hebben dat het hoge tijd voor een dutje was. Maar niets van dat, ze vond het zelfs ok om nog een kleine stop te maken aan aboriginal engravings. Toen ze kiezen mocht tussen meegaan of bij mama in de auto blijven en even wachten koos ze resoluut voor meegaan. Zelfs in de auto op de terugweg was ze één en al een zonnetje, lachend in haar autostoel. Een echt bijzonder kind. Ze heeft CP (Cerebral Palsy) en kan zich niet zelfstandig voortbewegen. In haar rolstoel speelt ze met de knopjes alsof het kinderspel is en weet ze zich gemakkelijk een weg te banen. Eén dag moest ze als straf uit de rolstoel omdat ze zelfs na een verwittiging met het ding de hele sofa van plaats veranderde. En moet dit nog gezegd worden maar tegen het meubilair rijden is verboden. Ze kan niet goed praten maar weet door middel van non-verbale communicatie en enkele woordjes deksels goed haar zin te krijgen. Het is zo’n schatje! ME, MORE, MORE! Of ME en dan wijst ze naar de richting van wat ze hebben wil en knikt ja of neen naargelang je dingen aanwijst. Best bijzonder hoeveel je zeggen kan zonder woorden zelfs al ben je nog geen drie. Nu ja onze girlswalk zouden vele gasten ons in die hitte niet nagedaan hebben. Als beloning nemen we thuis een welverdiende plons in het zwembad.

Bijgevoegd de link naar het fotoalbum:
http://picasaweb.google.be/Tante.Cine.opreis/Girlswalk?authkey=3MtPrc4yq7Y

Belofte maakt schuld

Toen ik op den bureau te kennen gaf dat ik naar Sydney zou gaan moest ik van twee collega’s beloven langs te gaan op het strand waar de serie “Home & Away” opgenomen wordt en het bewijs aan hen te laten geworden. Dankzij Heike en Richard is het strand gelukkig snel gevonden. We amuseren ons met een fotoreportage te maken. Zelfs de redders geraken enthousiast en ik mag in hun auto plaatsnemen, hun radio ter hand nemen, hun potske opzetten, etc... Wat een mens allemaal niet doen moet voor een paar fotootjes. Maar het resultaat mag er wezen.


Hierbij de link naar het fotoalbum:
http://picasaweb.google.be/Tante.Cine.opreis/HomeAway

maandag 19 januari 2009

I don't like mondays ...

Hey francine,

je rijdt montegue rd helemaal ten einde onder de brug door en dan over de brug.
deze straat rij je ook den einde. Daar zal je het Normanby hotel zien (grote bar). Aan de lichten naar links (mushgrave rd.) en daar de 2e straat links (na de twee lichten, Deze straatjes liggen kort opeen. Dat brengt je op de Inner City Bypass. Dit volg je tot je onder de tunnel doorkomt. Vlak als je uit de tunnel komt ga je links en deze weg blijf je volgen tot in aspley.
daar aan de rechter kant vind je Grand Prix Mazda.

Alvast heel hard bedankt,

Cheers

frits

Met deze snel in een e-mail vezonden routebeschrijving in de hand, liep het helemaal mis. Onnauwkeurige instructies? Zonder sexistisch te willen zijn zou ik graag een boompje opzetten tussen het verschil in mannelijke en vrouwelijke wegbeschrijvingen alsook varianten hierop maar dat zou niet fair zijn. Toch is het zo dat meestal mannen heel zakelijk, beknopt met route nummer, afritnummer, direct links en rechts een keurige perfecte wegbeschrijving produceren. Bij vrouwen staan die in het algemeen vol van onnodige, irrelevante verwijzingen: op de hoek van bakkerij x en schuin tegenover café y, op het ronde punt met dat afschuwelijke beeld etc. ... Sindsdien moet ik daar steeds aan denken als ik in Mechelen aan het station het ronde punt neem. Kortom er zijn wegbeschrijvingen en wegbeschrijvingen maar daarmee praat ik mezelf niet goed.
Daags na mijn aankomst kreeg ik wel een avondje oefenstonde om links te rijden maar was niet zo gebeten om in mijn achterneef zijn auto te gaan rondtoeren. Men rijdt links, zit links, de vitessen staan dan weer nethetzelfde als bij ons bovendien verwissel je constant de pinkers en de ruitenwissers... Frits ging met zijn roommate Michelle naar Big Day Out een soort Torhout-Werchter Classics en vroeg of ik voor hem op maandag zijn auto naar de garage wou doen. In de buurt was een mooi park en dan kon ik daarna gewoon terug rijden. Eerlijkheidshalve moet ik toegeven, hij had me zondagmorgen in Google Earth snel even wegwijs gemaakt. Virtueel leek het niet onoverkomelijk. Hoop en al een veertigtal minuutjes rijden. Daar ik er niet zo tuk op was had ik het eigenlijk zo wat voor me uit geschoven waardoor ik aan de late kant vertrokken was. En dan reed ik hopeloos verkeerd. Heb drie uur rondgetoerd, was er wel VOOR sluitingstijd maar natuurlijk NA het afspraak- en servicemoment... dus kon ik onverricht ter zake terugkeren. Tot dan hadden we nooit rondgereden met een kaart maar steeds zijn gps gebruikt. Alleen is deze ingebouwd in zijn gsm dus kon ik die moeilijk meenemen... De bus 199 en 192 stopt voor de deur en verder wist ik welke halte ik op de City Cat (overzetboot) eruit moest, wat moet een mens nog meer? Bruggen en parken... ook de aanduiding op de baan, er staan naambordjes die je naar hoofdstraten wijzen, alleen zijn er vele éénrichtingsverkeer... Het geheel zit redelijk logisch in elkaar alleen moest ik het even in een nogal gestresseerde toestand uitvissen. Ook zocht ik naar een verkeerde soort weg. De M3, ik veronderstelde dat het een soort autostrade was zoals in de innercity maar het bleek een tweevaksbaan met vele winkels, eerder zoals de A12 bij ons. En dan zijn er de T2 rijstroken of T3, een carpool bevorderingsmaatregel? Dat zou bij ons wel wat zijn op de E19 van Antwerpen naar Brussel, een T3 rijstrook waarop je dan enkel rijden mag als je met drie of meer in de wagen zit. In het algemeen rijden de Austrliërs gezapig. Raampje open, arm eruit 80 à 100 tot 110 op de autostrade. En een oranje licht is niet stoppen maar zéér snel even gas bijgeven... Oranje het nieuwe groen! De zelfstudie snelcursus doet wel mijn aversie verdwijnen als sneeuw voor de zon. Had tijdens mijn verblijf Frits zijn nagelnieuwe auto ter mijner beschikking, een pittig ding. Ik bedankte hem voor het vertrouwen, hij lachtte dat het er niks mee te maken had. Hij is immers goed verzekerd. Yeah. Vertrek morgen naar Sydney maar anders was ik beslist naar Byron Bay gereden...
Het andere onaangename was dat ik aangekomen in de garage me realiseerde dat ik mijn tasje niet bij me had. Wat heen en weer getelefoneer. Frits verwittigen om zijn kredietkaart voor alle zekerheid te blokkeren. Dus om terug huiswaarts te keren had ik geen geld en misschien ook niet genoeg naft... Bovendien kon ik niet binnen want de huissleutels zaten er ook in. Ik overwoog om ook mijn kaarten te blokkeren maar dacht als ik ze thuis heb laten liggen dan zit ik met de miserie van opnieuw aanvragen, opsturen etc. Ik was nog terug naar boven gegaan om de wegenatlas mee te nemen (een goeie zaak), had dan de huissleutels nog nodig gehad. Voor de eerste keer had ik de appartementdeur gesloten door het deurknopje in te drukken. Als klap op de vuurpijl had ik mijn gsm niet bij en de kaart- en telefoonnummers niet bij de hand. Indien ik alles kwijt was dan had ik het tasje domweg verloren en was het niet doelbewust door criminelen die ermee om weten te gaan gestolen, zo hield ik mezelf voor. Zo’n vaart zou het allemaal hopelijk niet lopen. In mijn hoofd maakte ik de optelsom van de verschillende valuta in mijn portefeuille en schreef ik de contanten al af. Gelukkig had ik wat leesvoer en kon ik van het bankje aan de overkant gebruik maken in afwachting van de thuiskomst van mijn huisgenoten.” I don’t like Mondays” zingen de Boontown Rats. Wel ik ben op maandagen als dit ook niet echt tuk. God zij dank lag mijn tasje op de tafel en verliep het einde van de avond in opperbeste stemming. We gingen eerst tanken, reden immers zwaar in het rood, best spannend ;-) en aansluitend gingen we inkopen doen. Hierna maakte Michelle een heerlijke sla, bakte Frits kangoeroe steaks en ik speelde Dj en dekte de tafel op het terras. Wat een verwennerij zelfs na hun Big Day Out van gisteren... Het werd een super gezellige avond. Eind goed, al goed!

P.S. 1) Ik heb overwogen dit verhaal niet te posten maar denk dat de aanval de beste verdediging is. Na “depress the clutch”, nieuw lachvoer! :-).
2) Frits kreeg direct een nieuwe afspraak. De bediende was uiterst medelevend:”You name it mate!”
3) We hebben wel afgesproken dat ik in het vervolg zeg dat ik van Holland ben als het misloopt, kwestie van onze Belgische reputatie “Down Under” hoog te houden.

dinsdag 6 januari 2009

Kamer




Sinds ik in Bangkok goed in de luren ben gelegd, neem ik geen kamer meer alvorens ze te hebben gezien. En alhoewel ik het gevoel heb steeds bedrevener te worden is er altijd wel iets wat ik over het hoofd zie. Zo heb ik sinds Vientiane geen warme douche meer gehad. Op Dhong Khong was het wel mogelijk maar voor die ééne nacht vond ik het niet erg. En op Dhone Kone was er op drijvende luxekamers van 75 dollar per nacht na, geen accomodatie met warm water. In Phnom Pehn had ik er niet op gelet was niet opportuun na 6 uur bussen en 4 uur taxi rijden. En in Siem Reap was ik zo verblind door de televisie in m’n kamer dat ik het me niet had gerealiseerd. Dus de volgende keer weer douchen met warm water gaat heerlijk zijn. Het is warm genoeg en het water is niet ijskoud maar om je haar te wassen is het niet zo handig. Het is trouwens de eerste keer dat ik televisie heb. En op post 82 met héél véél sneeuw is blijkbaar een zender met Nederlandstalige uitzendingen. Ik krijg het NOS journaal en het VRT nieuws maar met een dag retard. Dus bij mij vormt Herman Van Rompaey nog een regering en in het echt is hij misschien al minister. De politiek volg ik eigenlijk niet maar het deed wel raar om een nieuwsitem over oudejaar te zien. Bij slagerij XY kwamen de mensen hun bestellingen afhalen. En dan de gourmet, fondue etc. zo over de toonbank zien gaan. Ik kon me zo slagerij de Laet in ‘t dorp, voor de geest halen. Kreeg ongelofelijk zin in al dat lekkers. Het water stond me letterlijk in de mond (z’n everzwijngebraad met bessensaus mm goddelijk). Gemiddeld geeft de Belg 30€ per persoon uit aan eten op oudejaar en is thuisvieren populair, kon ik ‘s avonds aan m’n Canadese tafelgenoot meedelen. Gelukkig is de beeldkwaliteit zo slecht dat je niet aan de beeldbuis kleven kan maar het is verleidelijk.
Iets wat ook perfect in orde is in deze kamer is dat ik een spiegel-ook alweer tien dagen geleden- heb en een aparte deur naar m’n badkamer. Soms is het slechts een gordijn en is het eerder storend om een kamer met badkamerfaciliteiten te hebben. Geurhinder of drupgeluid... Alleen had ik zonder het te beseffen m’n badkamerdeur gesloten en het knopje ingedrukt waardoor de deur op slot zat. De sleutel van de deur paste niet dus ik naar de receptie. Met een stel speelkaarten werd na enkele trial en error pogingen de deur weer open gemaakt. M’n kamerdeur heeft hetzelfde type slot waardoor je beseft dat het kinderspel is in te breken. Ik stop m’n waardevolle spullen dan ook in m’n dagrugzak en hang deze met een slot aan de televisietafel vast. Ik weet wel dat je met een mes zo door m’n rugzak steekt maar het is meer de mentale barrière. Je gritst deze niet in een handomdraai mee maar moet moeite doen. Ik zou m’n Pacsafe (een metalen net) kunnen gebruiken maar dat is onhandig daar deze alleen op m’n grote rugzak past en ik alles uitpakken moet als ik iets nodig heb. Daar straf ik meer mezelf mee, bovendien voel ik me niet onveilig.
Soms is het ook best grappig hoe je bij je kamerinspectie dingen over het hoofd ziet. Zo had ik ergens een westerse wc pot en dacht ok das prima (anders is het zo’n Franse WC). Ik had alleen niet gezien dat je er onmogelijk op gaan zitten kon (zie foto). Zelfs niet als kleine Aziaat. Maar oefening baart kunst. Ik raak steeds meer bedreven in het onderhandelen. De kamer die ik momenteel heb wou ze me voor 8 dollar laten. Ik had een visitekaartje en zei dat doe ik niet, m’n vriend heeft hier voor 5 dollar geslapen. Ja maar het was nu topseizoen, bedden zijn schaars blablabla. Ik haalde een ander kaartje boven van een goedkoper guest house en zei hier is beslist plaats. Dit heeft men me vanochtend verzekerd. Dan ben ik niet geïnteresseerd. Dus als het 5 dollar is blijft u? Ja ok, deal daar u een aanbeveling had....yeah mon oeil.
Eigenlijk is het een beetje een spel. Er zijn mensen die niet willen zoeken en op voorhand graag een onderkomen hebben. Ik zit daar niet mee. Tot op heden heb ik steeds iets gevonden. Het is niet altijd even aangenaam, akkoord. Na tien uur in de bus, een tuk-tuk nemen en een slaapplek zoeken als het al donker is en de prijzen de pan uit swingen zoals in Vientiane bijvoorbeeld. Maar het went. Trouwens waar een wil is, is een weg en je wil natuurlijk niet op straat slapen. En dan neem je een kamer voor één nacht en zoekt ‘s anderendaags naar iets anders. Dat lijkt me nu zo leuk aan Australië. Eerst ga ik in Brisbane bij Frits m’n achterneef logeren en dan in Sydney bij Heike, een vroegere klasgenoot. Ik voel me opgewacht en welkom, alsof ik naar huis ga terwijl ik nog nooit in Australië was.